Nietzsche’nin bir ifadesini hatırladım. Bir insanla ilk tanıştığınızda aslında onun hakkında her şeyi bildiğinizi ve o andan itibaren bütün bu doğru izlenimleri azar azar sildiğinizi söylüyordu.
Ne çok sevdik seni. Ama suskundu sevgimiz ve üstü örtülüydü. Oysa şimdi yüksek sesle ilan ediyor varlığını sana ve açığa çıkmış duruyor önünde. Bu hep böyledir, sevgi kendi derinliğini bilmez ayrılık vakti gelip çatana kadar.