Çocukken ağlarsak ilgi, üzüntümüzü belli edersek de teselli göreceğimizi öğreniyoruz. İnsanları gülümsememizle ikne edemediğimizde mutlaka işe yarayacağını biliyoruz.
Büyüyünce ise -banyoda kimselere duyurmadan ağladıklarımızı saymazsak- çocuklarımızın yanı haricinde ne ağlıyoruz ne de gülüyoruz. İnsanlar bizi savunmasız görüp bundan faydalanmak isteyebilir diye duygularımızı belli etmiyoruz.
Uyku her derde deva.