buna sabah basladim ve yatana kadar elimden birakamadan bitirdim.. ucurtma avcisi'nda oldugu gibi yine Afganistan'da gecen bir roman.. 1980'lerde patlak veren ardi arkasi gelmez catismalarin ardindan sayilari 8 milyonu bulan Afgan multecilerden birkac tanesinin yasam hikayesinin anlatildigi bir kurgu. aslinda kurgu demeye dilim varmiyor cunku "hadi canim bu kadari da olur mu" denebilecek pek de bir sey yok. evlerinin damina dusen bir bombayla ana babasini yitiren; sakat kalan cocuklar, dedesi yasinda adamla evlendirilen cocuk gelinler, evlenince 4 duvarin arasinda sanki bir hapis hayati yasayan, hakir gorulen, sokaga adim atamayan, yemegin tadi tuzu yok diye kocalarindan dayak yemeyi sinelerine cekmekten baska bir yasamin varligini tahayyul dahi edemeyen kadinlar. ben okurken yer yer gozlerim doldu cunku burada anlatilanlarin kan dondurucu gercekligine cok uzuldum. son sozu, varlikli ve 3 karisi olan bir adamin evinde hizmetciyken istenmeyen bir cocuk doguran ve bu haltin musebbibi celil'in, daha sonra onu gozden uzak diyarlara surdugu nana'nin, kizi meryem'e bir ana vasiyeti tadinda soyledigi cumleye birakmak isterim:
"tipki kuzeyi gosteren bir pusula gibi, bir erkegin suclayan parmagi da her zaman bir kadini gosterir"
