Yalnızlığın ayrıcalığıydı bu; insan kendi başına olduğunda istediğini yapabilirdi. Kimse görmediğine göre ağlayabilirdi. Ve İngiliz-Hint toplumunda Peter'ı mahveden şey -kırılganlığı, açık yarası- işte buydu; doğru zamanda ağlayamamak ya da gülememek. İçimde var bu benim, dedi kendi kendine, gözyaşlarında eriyip kaybolabilecek posta kutusunun yanında dururken.
Bir babaya, bu dizeleri yazdıran hayat... bir fazla nefesin umuduyla...
“Sabahları
Hasta uyanmanı istiyorum.
Hastaysan eğer
Yaşıyorsun demektir.”
Mehmet Çerezcioğlu