Ah İzmir
Bahar erken gelir İzmir’e. Sıcacık bir diriliş arzusu kaplar her köşeyi. Denizi hiç mavisini yitirmez. Sevindirmek ister konuğunu. Bu şehrin de kalbi var; evet. Hiç kalpsiz olur mu şehir? Umulmadık yerlerde duyurur nabzını. Mesela ne vakit Konak’tan denize doğru eğilsem bir Attila İlhan fısıltısı duyarım: “Ben sana mecburum, bilemezsin.” Ne vakit
_Ölüm, felsefenin gerçek ilham perisi veya esinleyici gücüdür ve bu sebepten ötürü Sokrates felsefeyi, “Ölüme hazırlık” diye tarif etmişti. Gerçekten de ölüm olmasaydı felsefe yapmak kolay kolay mümkün olmazdı. Bütün dini ve felsefi sistemler esas itibariyle bu amaca yönelir ve öncelikle ölümün kesinliğine karşı bir panzehirdir. Düşünen akıl
Duygularımın üstüne yük bindiriyor
Ah şu vedalar..
Göz kapaklarımda bir ağırlık var
Gece serinliğinde, şafak vaktinde
Yine yüreğimi al avuçlarının içine.
3 10 17
Bi' cümle bahşet bana ağzını aç peder
Gerçeğin yolcusuyum yolumu göster peder
Seksen milyonun nehlisindeyken etrafım
Kederden bağışlanış belki ağlıyorsun
Ne neden? Bu balıklar bu mavilikler
Bu kararan gökyüzünde
Fanilikse uzakta anımsadığım dağ evinde
Kulağımda çınlayan selameti ile ay gece ve
Birden sandal sallanır tezat mesafe
Ne kadar
Ah şu vedalar,kalana ne zor be usta dalıp gidiyorum sürekli gençliğimin heba olmuş haline.