Devletin derinlikleri, toprağın derinliklerinden daha karanlıktır
Yaşam ağlamaya değmeyecek kadar saçmadır.!
İnsan her şeye alışır diyorlar ya, öyle değil aslında. Başka çaren olmadığı için katlanıyorsun ama alışamıyorsun.
Bir ateşim yanarım, külüm yok, dumanım yok. Sen yoksan mekanım belli değil, zamanım yok.
İrademi hiçe sayan tutkumdan, mantıklı kararlarıma aldırmayan alışkanlıklarımdan, şu çökmüş halimden o kadar bıkmıştım ki bir yerde kendime dur demek gerektiğini hissettim.
Yok, artık gizlisi saklısı kalmamıştı, açıkça flörte başlamıştı benimle.
Ve mantığımın tüm direnişine rağmen, pek de karşılıksız kalmıyordu bu davranışı. Sağduyum karşı çıkmayı sürdürse de ruhumda ardı ardına sökün eden dalgalar irademi çoktan ona doğru sürüklemeye başlamıştı bile. Ee sultan emredince kulun itaat etmemesi düşünülebilir mi?
Dudaklarındaki nane tadı
olduğu gibi ağzımı kapladı...
Ilık nefesi...
Yumuşak fısıldayışları...
Sağduyum karşı çıkmayı sürdürse de
ruhumda ardı ardına sökün eden dalgalar,
irademi çoktan ona doğru sürüklemeye başlamıştı bile.
Sen yıllarca arama, sorma,
sonra bir gün aklına esince
telefonu çevir, bu akşam
bana gelsene, de.
Cüretkârlığın bu kadarına da
pes doğrusu...!
Ne zavallı bir mahlukmuş şu insanoğlu...
Çünkü herkesten fazla yaralanmıştım…
Tatlı bir ömür gibi gitmeye niyetlendin. Ayrılık atını eğer ledin inadına. Git yeni ülkeler gör büyülü diyarlarda gez. Ama benimle eglestigin toprakları da unutma, hatırla e mi!
Sayfa 153Kitabı okuyor
İnsan pek de vefalı bir varlık değil.
Nasıl birisin diye sormuştur”
Yıllarca ihanet ettim kendime. Beni ben yapan o şahane mutsuzluğumu, ucuz sevinç kırıntılarıyla tedavi etmeye çalıştım, kadim duyguların yerine kolay olanları seçtim. Kendimle birlikte bütün dünyayı da kandırdım…
“Ne zaman yeşerecek
Gözlerimde baharın.”
