''Ben onların yaşındayken 'adam' olmak hayata atılmak istiyordum. Önce hayata atıldım. Fakat bunu nasıl yaptığımı bir türlü anlayamadım. (Bir durumdan başka bir duruma nasıl geçtiğimi zaten bir türlü kavrayamam. Mesela, karanlıktan sonra birdenbire nasıl aydınlık olur, albayım? Siz hiç görebildiniz mi?) Herhalde bir süre hiç kımıldamadan beklemeliydim; sonra hayata yavaş yavaş atılmalıydım.''
Sayfa 33 - HikmetKitabı okuyor
Poyraz Karayel
Ağlayamıyorum albayım… Eriyorum. Yavaş yavaş eriyorum. Biraz şansım varsa, buhar bile olurum!
Yazalım albayım. İşte kalem, işte ıstırap albayım. Benden başlayalım albayım. Önce ben konuşurum. Sonra, gene ben konuşurum. Soldan girerim albayım. Akşam olmaktadır albayım. Bütün güzel oyunlarda, heyecanı arttırmak için akşam olur albayım: Işıklar yavaş yavaş söner. Güneş demek istiyorum albayım. Parantez içine yazılır albayım ‘hava kararmaktadır’ diye.
Sayfa 262Kitabı okudu
“Yazalım albayım. İşte kalem, işte ıstırap albayım. Benden başlayalım albayım. Önce ben konuşurum. Sonra, gene ben konuşurum. Soldan girerim albayım. Akşam olmaktadır albayım. Bütün güzel oyunlarda, heyecanı arttırmak için akşam olur albayım: Işıklar yavaş yavaş söner. Güneş demek istiyorum albayım. Parantez içine yazılır albayım ‘hava kararmaktadır’ diye.”
„Önce hayata atıldım. Fakat bunu nasıl yaptığımı bir türlü anlayamadım. (Bir durumdan başka bir duruma nasıl geçtiğimi zaten bir türlü kavrayamam. Mesela, karanlıktan sonra birdenbire nasıl aydınlık olur, albayım? Siz hiç görebildiniz mi?) Herhalde bir süre, hiç kımıldanmadan beklemeliydim; sonra hayata yavaş yavaş atılmalıydım. Oysa bana birdenbire, işte evlendin ya, hayatını kazanıyorsun ya, o halde hayata atıldın, dediler.“
Ben de onların yaşındayken 'adam' olmak hayata atılmak istiyordum. Önce hayata atıldım. Fakat bunu nasıl yaptığımı bir türlü anlayamadım. (Bir durumdan başka bir duruma nasıl geçtiğimi zaten bir türlü kavrayamam. Meselâ, karanlıktan sonra birdenbire nasıl aydınlık olur, albayım? Siz hiç görebildiniz mi?) Herhalde bir süre, hiç kımıldanmadan beklemeliydim; sonra hayata yavaş yavaş atılmalıydım. Oysa bana birdenbire, işte evlendin ya, hayatını kazanıyorsun ya, o halde hayata atıldın, dediler. (Tam atıldığım sırada söyleselerdi ya.) Şimdi çok dikkat ediyorum albayım; hayatımdaki bu yeni dönemin baş tarafı gürültüye gelsin istemiyorum.
Sayfa 33 - İletişim YayınlarıKitabı okudu
“Yazalım albayım. İşte kalem, işte ıstırap albayım. Benden başlayalım albayım. Önce ben konuşurum. Sonra, gene ben konuşurum. Soldan girerim albayım. Akşam olmaktadır albayım. Bütün güzel oyunlarda, heyecanı arttırmak için akşam olur albayım: Işıklar yavaş yavaş söner. Güneş demek istiyorum albayım. Parantez içine yazılır albayım ‘hava kararmaktadır’ diye.”
Sayfa 262Kitabı okudu
(...Meselâ, karanlıktan sonra birdenbire nasıl aydınlık olur, albayım? Siz hiç görebildiniz mi?) Herhalde bir süre, hiç kımıldanmadan beklemeliydim; sonra hayata yavaş yavaş atılmalıydım
Sayfa 33 - İletişim yayınları
“Yazalım albayım. İşte kalem, işte ıstırap albayım. Benden başlayalım albayım. Önce ben konuşurum. Sonra, gene ben konuşurum. Soldan girerim albayım. Akşam olmaktadır albayım. Bütün güzel oyunlarda, heyecanı arttırmak için akşam olur albayım: Işıklar yavaş yavaş söner. Güneş demek istiyorum albayım. Parantez içine yazılır albayım ‘hava kararmaktadır’ diye.”
Korkacak çok şey var Albayım... En çok da kendimden korkuyorum. İçimde biri var Albayım, yavaş yavaş beni ele geçiriyor... Bir savaşın içindeyim gibi...
Sayfa 67 - Doğan KitapKitabı okudu
İçimde biri var Albayım, yavaş yavaş beni ele geçiriyor...Bir savaşın içindeyim gibi ...
Ben böyleyimdir albayım; Önce, akıl almaz bir tutukluk gelir üstüme; daha yaşamadan, büyük bir yorgunluk çöker.
Sonra yavaş yavaş sönerim, gözlerim kararır,
Bir hüzün yumağı örter, kırgın gözbebeklerimi.
Bütün o bilindik sokaklar, meydanlar,
Anlamsızlaşır, uzaklaşır, yabancılaşır.
Koşarım, koşarım fakat yetişemez,
Zamanın peşinden sürüklenir giderim.
Önümde açılır dev bir bozkır gibi yalnızlık,
Ve içimde çırpınan bir kuş gibi umutlar.
Belki de ben böyleyimdir albayım.
Oğuz Atay
Ben böyleyimdir albayım; Önce, akıl almaz bir tutukluk gelir üstüme; daha yaşamadan, büyük bir yorgunluk çöker
Sonra yavaş yavaş sönerim, gözlerim kararır,
Bir hüzün yumağı örter, kırgın gözbebeklerimi.
Bütün o bilindik sokaklar, meydanlar,
Anlamsızlaşır, uzaklaşır, yabancılaşır.
Koşarım, koşarım fakat yetişemez,
Zamanın peşinden sürüklenir giderim.
Önümde açılır dev bir bozkır gibi yalnızlık,
Ve içimde çırpınan bir kuş gibi umutlar.
Belki de ben böyleyimdir albayım.