"Yalnızca ölüleri değil, yaşayanları da rahat bırakmanın, onları kabul etmeyi öğrenmenin doğru zamanı neydi?"
Sayfa 331 - PEGASUSKitabı okudu
“Katiller canavar değil, bizler gibi birer insandır. Onlar hakkındaki en korkunç gerçekte budur.” -Alice Sebold
Sayfa 63
Öykümü her anlattığımda, birazını, acının bir damlasını kaybettim. Ailemin öyküsünü anlatmayı istediğimi o gün anladım. Çünkü dünyadaki dehşet gerçektir ve her gün olur. O bir çiçek ya da güneş gibidir; saklanamaz.
Bu suali kendime tekrar tekrar sorarak cevap aradım. Hakkında bunca kitap ve maka.le yazılmış Mehmed Akif'i yazmağa teşebbüs ederek acaba lüzumsuz bir işe mi kalkışıyordum? Aylarca düşündüm ve nihayet besmeleyi çekerek yazmaya başladım. Mehmed Akif'i gerçek yüzüyle çok yeni sayılabilecek bir cirihte tanımıştım. Bir cumhuriyet nesli
Almar was strong, a good fighter, and was also the most superstitious man Jarl had ever met. He was full of lore and always carried charms and fetishes to battle. He stood reluctantly.“There are times that when a willful man dies, he becomes a draugr,” Almar said, his low voice a rumble in the warm lodge. “The draugar are not alive but stalk the living, eating their flesh and drinking their blood. They swell and grow tall, some as tall as giants, and can weigh as much as an ox. They carry no weapons, for each has the strength of ten. It is said they are hideous to behold, corpse-blue and stinking; it is said that a draugr spreads madness to all who hear its voice. It will attack every man or animal it sees until the flesh rots from its bones.”Someone made a joke about man-bones and there was another swell of laughter, but Jarl saw that Stelgar wasn’t laughing
