"Önce insana inanıyor insan. Sonra harflere, seslere, renklere. Akşamlar herkesi alıp götürürken sessizce büyüyor. Sabahlar bütün yatakların yaprak dökümü. Anne uzun ağlıyor. Baba tenhalar evliyası. Bahçe ilk harfimiz, akasya hayal, kaysı sonsuz bir kader. İnsan erken öğreniyor gözyaşını. Harfler ıslanıyor. Renkler terk ediyor. Sesler çok eski bir mezar..."
Sayfa 23 - Kırmızı kedi
Öğretmenin değilse bile, anlamanın bir yolunun yazmak olduğunu küçük yaşta keşfettim. Kimi zaman anneme, kimi zaman babama, çoğunlukla kendime hitap ettim: Anne/baba neden bizim evimiz başkalarının evlerine benzemiyor?
Benzemeyen şeyin ne olduğunu bilebilseydim, hayatım başka türlü olurdu.
Sayfa 66
Doktorlar ve terapistler, lisanslarına kavuşmak için on yıllık mesai harcıyorlar. Ancak yeterli hazırlığı veya eğitimi olmayan herkes anne baba olabiliyor.
Hayatını seyretmekten ve onu bir zambak kadar temiz bulmaktan güzel bir şey var mıdır?
Herkes erdeme inanır; fakat erdemli olan kimdir?