JUNPİU SAFSATASI
Omzumda ve bütün hücrelerimde
İşlenmiş ve işlenecek bazı günahların yükü
Oysa ben trenle tren, kuşla kuş, çocukla çocuk
atla at, minderle minder, ağaçla ağaç olam ben
Ne ara girdim bunca yükün altına?
Neden bir türlü susmaz vicdanımın bilinçaltı?
Tamam, bazen saçmaladım lakin çocuktum lan
Çocuktum lan çocuktum ulan çocuktum
Bir ağacı orman
İthaki yayınlarıKitabı okudu
Sermayem çocuklarım, ama inan ki; ben de en az senin kadar çocuktum bu hayatta.
"Ben o zaman çocuktum, insanları yaşlarına göre hep babalarım, analarım, kardeşlerim sayardım. Kendimi de dünyada bir sığıntı, bir çile çekici değil, beklenen bir konuk, dünyayı da cennet sanırdım. Gördüklerimi aç bir süngerin suyu içtiği gibi hep içime çektim."
Sayfa 18Kitabı okuyor
Çok iddialı olduğum düşünülecekti belki de, hayır, öyle değildim; ben babasız bir çocuktum. Kimsenin oğlu olmadığımdan, kendi kendimin nedeni oldum; gurur ve zavallılık kumkumasıydım; beni iyiliğe yönelten atılım tarafından dünyaya getirilmiştim; olayların art arda gelişi açıkça görülüyordu.
Sayfa 94Kitabı okudu
Bu işten hiçbir şey anlamamıştım ve başarısızlığım etkilemişti beni; imla bilmeyen bir harika çocuktum ben, hepsi buydu işte! Üstelik yalnızlığıma hiçbir sıkıntı duymadan yeniden kavuşuyordum; kötülüğümü de seviyordum. Hakiki bir varlık olma şansımı farkına varmadan kaybetmiştim.
Sayfa 67Kitabı okudu
Kötülere rağmen her zaman Atatürk izindeyiz. :)
Büyüdüm, kötülükleri gördüm daha da beteri kötülüklere ses çıkarmayanları gördüm. Eskiden ülkemi, insanlarımı severdim. Okuldayken ben de diğer çocuklar gibi her bayram şiir okurdum. Ben
de herkes gibi Atatürk’ün izinde, annesinin dizinin dibinde, evinden okuluna okulundan evine gidip gelen bir çocuktum. Büyüyünce işinden evine evinden işine gidip gelen bir adam oldum. Ama insanlar çok kötüydü. Yarısı suçlu yarısı da ortaktı.
Sayfa 220 - Ceres YayınlarıKitabı okudu
Ben yapayanlız bir çocuktum..Kimsesizdim...
Benim gerçeğim bu idi. Hayellere kapılmaya hakım yoktu.
Sahip olduklarımla yetinmek zorundaydım...
Arkamdan bir dağın yıkıldığı gündü seni kaybettiğim gün ailem, Annem,babam
"Ben de kimsesizdim..."
Bundan çok uzun zaman önce bir başına bir çocuktum ben. Büyüdüm ve bir başınalığım bitmedi bir türlü. Sonra onlar geldi, önce birlikte bir enkazın altında kaldı ruhlarımız sonra tek tek aldık birbirimizin yüklerini o soyut enkazın altından da birlikte çıktık, sevmeyi ve sevilmeyi de birlikte öğrendik. Önce birer yabancıydık, sonra dost olduk.
Bazen kazandık, bazen kaybettik ama en sonunda hep yan yana geldik...
