Bahçenin kenarından geçerek yukarıya, Arnavutköy’ün tepelerine doğru yürürken burnumuza hãlã menekşe kokusu geliyordu. Altımızda bir Mayıs gününü bırakarak Şubat ayını yukarıda kamçı gibi bizi bekler bulduk. Say:149
Sabahın 4.30’u. İnsan sesleri sessizliğin içine düşüyor. Karanlığa bol bol duman fışkırtan meşalelerin geceye yaptığı te’siri
“Oralarda aşk vardır evladım. Orada aşk birdir, biredir. Buradaysa ancak onun taklitleri gezer. Orada aşk gökyüzünü mesken tutarken burada sokaklarda, caddelerde gezer.”
Umut senin içinden gelir,
Dileklerse sadece sihirdir.
Dilekler sahtedir, umut gerçektir.
Umut kendi sihrini yaratır.
Ah benim sevdasında bencil,
Yüreğinde sağlam sevdiğim..
Aklıma gelişini seveyim;
Ne güzel de darma duman ediyorsun beni.
Ey unutuş! Kapat artık pencereni,
Çoktan derinliğine çekmiş deniz ben;
Çıkmaz artık sular altından o dünya.
Bir duman yükselir gibidir kederden
Macerası çoktan bitmiş gibi o şeylerden.
Amansız gecenle yayıl dört yanıma
Ey unutuş! Kurtar bu gamlardan beni.
Çıksa ve gelse, alsa ve götürse, diye çırpan kanadımsın. Ve her defasında kendime kırk kez söyleyip kırk kez yanıldığımsın.
Anadan doğma entelektüel bile olsa bir kadın ya da erkek bir kere terk edilsin yeter. Bütün o fularlı zihniyet, yabancı edebiyat okuma takıntısı ya da ağız dolusu söylenen aşırı dozda sosyalist söylemlerin yerini "bir kulunu çok sevdim, o beni hiç sevmiyor" alır.
Biraz gölge, biraz da düş olan bu garip çocuk, göz açıp kapayıncaya kadar, o kara evler dizisinin sisleri arasına dalmış, karanlık içindeki duman gibi yok oluvermişti.
Sayfa 65Kitabı okudu
