Ne böyle ölümler gördüm, ne böyle ayrılıklar.
İnsanların nasıl öldüklerini örnekler vererek realizm yazar 
Emile Zola çarpıcı hikayeler ile anlatmış.
Bu ölümlerde, ölenlerin yaşayanlara bıraktığı miras var ama bu miras bazı hikayelerde maddiyat olurken bazı hikayelerde hayalleri oluyor miras bırakılan istekler, hayaller.
Soylu ölüm var kimseleri rahatsız etmeden ayrı yaşadığı insanla ayrı olarak ölmek istenen bir ölüm var. Bazı ayrı yaşanmışlıklar özlem içermez gerçekten ölüm gibi bir soğukluk içerir. Para ve miras yaşarken ölümün önüne geçebilir ama ölüm bütün dargınlıkları affeder ancak işin içine tekrar miras girince yine dargınlıklar başlar, ölüm sadece bir moladır.
Yoksullarsa her havada ölüp gidiyor ve ölüm onlar için çok daha duygusal çok daha acılı oluyor. Ama ne bekliyordunuz ki? Aileden birinin ölmesi yerine 30 kilo kömürle hepsi yanıp ısınarak ölebilirlerdi. Bu o aile için daha kolay olurdu. Komşuları ise aileden biri soğuk ve açlık sebebiyle öldükten sonra taziye için sosis ve kahve getiriyor, ateş yine düştüğü yeri yakıyor.
Hepimiz toprağa ilk bastığımızda, toprak bize bir randevu verdi. 
Cengiz Aytmatov'un 
Toprak Ana isimli eserinde dediği gibi "insanlar bu dünyadan çöküp gider ama yaptıkları iyi şeyler kalır."
Biz öldük daha da ölürüz ama katil de bilmiyor öldürdüğünü..
Cemal Süreya
