Her yara iz bırakır muhakkak ama bazıları içimizi deler, orada bir boşluk oluşturur. Kimileri o boşluğu kaybettiği evladı yerine koyup sever, kimileri de o boşluğa şimdi kendisinden çok uzakta olan çocukluğunu ve çocukluğuna dair hislerini doldurur. Yolu birgün çocukluğuna düştüğünde dayak yemiş gibi olur.
Bazı yaralar oluştuğu an fark edilmez,dönüp kendimizi incelemeyi gerektirir. Biz bir takım varsayımlarda bulunsak da gerçek ancak onunla karşılaştığımızda gerçektir.
Bazı yaralar dinlenilmemiş bir baba sözüdür. Öyle bir söz ki evden uzaklaştıkça hayatın bizi daha da eve yaklaştırdığı, içte kabul etmesek de hep o büyük çatının sıcaklığının arandığı, varlığı inkar edilen yarayı taşıyan sözdür.
Masallardaki kızlar da düşebilir, kaybolabilir , yol gösterene ihtiyaç duyabilir. Anne baba olmak omzun üstünden düşmeyen o eldir, güneş olmasa dahi peşimizi bırakmayan gölgedir.
Kalple bilmek hissetmeyi gerektirir. Ve her hissediş içimizde bir yaraya gebedir.
Kitabı okurken her öyküden bir yara çeşidi öğrendim, yarayı değişik yüzleri ile tanıdım bildim. Yara aynı olsa da günümüzde yarayı oluşturan sebepler geçmişinkilerle aynı değil bunu fark ettim. İnsana içini gösteren her şey kıymetlidir. O yüzden evde , arabada, denizde, bir apartman önünde, bir resme bakarken, sokakta, şehirden uzakta, hiç görmediğimiz Kudüs’te yazılmış bu öyküleri okuyun derim.
Lev Tolstoy
Nermin Yıldırım’ın ilk üç romanı 
Unutma Beni Apartmanı , 
Rüyalar Anlatılmaz ve
