Güneşimizi Uyandıralım ...
Minik Zeze yi hepimiz 
Şeker Portakalı dan tanıyoruz. Bu kitap ise serinin ikinci kitabı. Bu kitapta minik Zeze artık büyümüştü… Acılarıyla, yalnızlığıyla.. Zeze artık 11 yaşındaydı.. Ailesinden de uzakta.. Evlat edinilmişti iyi bir eğitim görmesi için.. Zeze nin ailesi çok yoksul ve kalabalıktı çünkü.Bunu ilk kitapta okumuştuk. Peki Zeze aradığı şefkati
"Hayatınıza giren herkes tam vaktinde gelir. Zira daha evvel gelse birbirinize hazır değilsinizdir."
Sadece insanların değil, kitapların da vaktini beklediğine inananlardanım. Bazen bir kitap yıllarca elimin altında durduğu halde onu okumayı her seferinde erteleyip başka bir kitaba geçtiğimi sonra bir gün aniden kendimi onu okurken bulduğumu ve çok etkilendiğimi bilirim. 
Aykut Tanrıkulu 'nun 
Adem'in Hikayesi kitabında tam olarak bu durumu yaşamış ve kitap zamanını beklemiş demiştim. 
Funda Uçuk Er 'in kalemiyle tanıştığımda da aynı hissi yaşadım. Hayatımda öyle bir döneme denk geldi ki gerçekten bir Derviş Dede'ye, sohbetine, unuttuklarımı hatırlamaya, bilmediklerimi öğrenmeye ihtiyacım varmış.
Kitap bittiğinde garip bir hüzün hissettim. Sanki çok sevdiğim bir dosttan ayrılıyormuşum gibi... Benim için güzel bir yol arkadaşı, harika bir başucu kitabı...
Huşu Ağacı ve Asude Bahçe'nin devamı, serinin son kitabı... Diğer iki kitapta olduğu gibi tasavvufu günlük yaşam üzerinden, yalın bir dille, herkesin anlayacağı şekilde, sıkmadan veriyor. İlk kitapta karşımıza çıkan tüm karakterlerin akıbetinden de haberimiz oluyor bu kitapta. Havada kalan, acaba dediğimiz hiçbir kişi ya da olay bırakmadan tamamlanıyor seri. Okurken dört mevsimi de yaşatıyor. Hazan olup sararıp solduğunuz da oluyor, ilkbahar olup yeniden tomurcuk verdiğiniz de... Kış olup dallarınızın çırılçıplak kaldığı da oluyor, yaz olup her yanınızdan çiçekler fışkırdığı, güneşin sıcaklığının teninizi yaktığı da... İnsan ömrü misali... Okurken farklı karakterlerin farklı zamanlarında bir şekilde kendimi buldum ben. Ezcümle kitabı okumadım, yaşadım...
