Nihat Sırdar 'ı yıllardır dinlerim. Benim için en iyi radyo programcılarından biridir. Kitabı çıktığında almıştım önceki kitapları gibi. iki günde okudum. Hem gümdüm hem ağladım. Son geçen yılları o kadar güzel özetlemiş ki. Ben de özlemişim 90'lı yılları... Çocukluğumu... Ne kadar güzelmiş değerini bilememişiz. Hem insanların, hem şehirlerin hem de çocukluğumuzun... Gittiğimiz pikniklerin, mahallemizin abilerini, kahvede oynadığımız oyunları ve niceleriniz. Hepsini kaybetmişiz haberimiz yok. Bir yaşam paradoksuna girmişiz ve yaşamı yaşam yapan değerlerin hepsini kaybetmişiz, yok etmişiz. Eğer 90'lar da çocuk olduysanız okuyun bana daha çok hak vereceksiniz...
iyi okumalar
Nihat Sırdar 
Babalar ve Oğullar
Geçmişe Yolculuk
Kitabın son cümlesini yazarak incelemeye başlamak istiyorum: " 70'lerin sonunda film acıklı bitti . Faturası ağır oldu. Binlerce genç insan ödedi." 
Ayfer Tunç
Kitap bu alıntı gibi kasvetli değil onu belirteyim. Başlıkta yazdığım gibi geçmişe yolculuk yapmak gibiydi benim için. Anılarım, çocukluğum, gençliğim bir film gibi zihnimde yeniden canlandı. Bazen duygulandım okurken, bazen de sıkıldım açık konuşmak gerekirse. Kitap çok renkli her alandan her konudan başlıklar yaşantılar var. Çocuk oyunları, ilk çıkan radyo, TV, plaklar, beyaz eşya, Zeki Müren'den o yılların sanatçılarına , futboluna kadar aklınıza gelecek her konudan o yılları içeren açıklamalar sunulmuş. Aslında çok emek verilmiş, iyi veri tutulmuş bu bilgilerin bir arkadaşla sohbet edermiş gibi gündelik dille bize aktarımı olmuş. Bazı konularda yazarın dobra dobra oluşu kelime seçimi beni rahatsız etti tek eleştirim odur. Kitabı ben haftalık dergi okur gibi zamana bırakarak okudum. Güzel keyifli idi ama herkese hitap eden bir tarz değil.
Öncelikle tarz olarak Memet Baydur gibi tiyatronun imkanlarını genişleten, yeni alanlar üreten, zorlayan, çabalayan bir duruşu vardı.Memet Baydur bu işi harika bir dil işçiliğiyle ve anlatım ustalığıyla yaparken Adalet Ağaoğlu'nda bu meziyetleri göremedim.Yazdığı tiyatro oyunlarındaki metinlerin altı güzel doldurulmuş ama metinler kuru ve bazen de boğaza takılır cinstendi.Romancı kimliği oyunlarına sızım sızım sızmış.Tiyatronun olanakları var iken bazı kısımlarda romana dayanması ve üslupla devam etmesi tiyatroyu çok araya karıştırmasa mıydı derdirtiyor(Özellikle "Çatıdaki Çatlak" ve "Kendini Yazan Şarkı" adlı oyunları).
Kitabın sonuna eklenmiş radyo oyunları beni çok büyük hayal kırıklığına uğrattı.Kalitenin bir enkaza uğradığı bu oyunlar yeşilçam filmi tadında aşklardan, konuşmalardan, metinlerden oluşuyordu.
Tüm bunlara rağmen Adalet Ağaoğlu'nun başta değindiğim yolda üretimler yapıp tiyatrodaki sınırları ve imkanları zorlayıp genişletmesi ile tiyatromuza yenilikler getirmesi yadsınamaz.Özellikle "Koza", "Sınırda" ve "Duvar Öyküsü" adlı oyunları bunlara güzel bir örnek sayılabilir olduğunu düşünüyorum.
Memet Baydur 
Tiyatro Oyunları 
Adalet Ağaoğlu
