Babamın bir sözü vardır: "Ayakkabı boyacısı olabilirsin, yeter ki en iyisi olmaya bak," der.
Ali telefonda. "Anne, birisi aradı. Beyoğlu'ndaki babamın adı verilen resim galerisinin önüne yaptığımız rölyefleri atmışlar, kıyamamış almış gitmiş, ilgilenmemizi istiyor." Nasıl yani? "Kemal Sunal Resim Galerisi…" Bakan, arkadaşları, sevenleri, ailesinin katılımıyla görkemli bir açılışla hizmete sunulmadı mı? Hepimiz toplanıp O'na olan saygımızı, sevgimizi ölümsüzleştirmek için orada hazır bulunmadık mı? O, sanatı ve yaşantısıyla örnek bir insan değil miydi? O'nun için ne yapsak azdı hani? Ya arayan yanlış anlattı, ya da Ali anlayamadı… Ali verilen numarayı aradı. Bina satılmış, tadilata girmiş. İçerideki eşyalar, molozlarla birlikte kapının önüne atılmış, kamyona yüklenmek için bekliyormuş. Galerinin temizlik görevlisi O'na duyduğu hayranlık ve saygısından dolayı bu görüntüye dayanamamış. Ali'nin telefonunu bulup haber vermiş. Hemen oraya bir kamyonet gönderdik. Aylarca üstünde sabahlara kadar çalışılan rölyefleri ve O'na ait fotoğrafları aldırdık. Ali donmuş kalmıştı. Çalışmanın, yaptığı işe saygı duymanın, ailesine ve dostlarına dürüstlükle bağlı olmanın, yıllarca vergi rekortmenleri arasında üst sıralarda yerini almanın nasıl değerlendirildiğini anlamaya çalışıyordu… Bu konuyu tartışacak muhatap yoktu. Kimse ne olduğunu bilmiyor, merak da etmiyordu… Bize haber veren, ismini bile bilmediğimiz dostumuza teşekkürler…
Sayfa 105 - Doğan KitapKitabı okudu
İlmin, öğrenmenin ve düşüncenin zevkine erken vardım ben. Saatlerce onları dinle, kafam karmakarışık olurdu. Onlarca soru birikirdi zihnimde. Arkadaşları gidince, hızlıca babamın yanına gider, önünde diz çöker, sorularımı ona sorardım. Benim yaşımdaki birinin ilgilenmemesi gereken konularla ilgili sorularımı babam, anlayabileceğim bir şekilde anlatır, bir taraftan da gururla başımı okşardı. Bazı geceler dışarıya çıktığımı, evimizin önünde ağacın tepesinden gökyüzünün derinliklerine baktığımı hatırlıyorum.
Sayfa 9Kitabı okudu
Benim dedemin babası 8 sene askerlik yapmış..
O zamanlar askerlik süreleri böyleymiş.. (1850'lere denk geliyor sanırım)
Bir defasında ordu ile Üsküdar Ayrılıkçeşme'den yola çıkıp Musul'a kadar yürümüşler.
Zaten oraya Ayrılıkçeşme denmesinin sebebi de bu imiş.
Her 50-60 kilometrede bir yiyecek içecek tedarik depoları varmış.
İlk
O gün kafeye gidip bı kızla bişeyler içtiğini söylediler bana... Havalı bi kızmış... O pdöde İranlılar da vardı.. onlar yapmıştır diye düşündüm. sonra onlar dedi ki geçen de kızın biri onun omzuna elini yokmuş saçı da deyiyordu. Dedim olabilir onun arkadaşları öyle zaten. dur ben sana bı yapayım dedi. Bu yakınlıkta arkadaş mi olur ben kıskanırdim dedi.. ben yorum yapmadım ama ertesi gün onların dediği kız bı tavır bı haller yanımdan geçti burnu havada. Dedim yandık. Senin eski bir twitin vardı iki kişiyi aynı anda seviyorum diye. Dedim bu o kız. kesinlikle bişey var. Sonra sizin gruptaki kizlar o grubu sevmiyor onu anladim. sonra babamın dedikodu yapma diye aradığı aklıma geldi.
Babam cezaevinden çıktığı günden beri Ecevit’e oy verir. Adalet onun sayesinde yerini bulmuş. Sadece kendi davasında değil, bütün memleket meselelerinde de böyleymiş. Oysa babamın bütün arkadaşları MHP’lidir. Sarkık bıyıklı, takımla gezen, ciddi tipler. Ecevit, MHP’yle koalisyon yaptığında en çok babam sevindi. Sanki koalisyonu kuran kendisiymiş gibi, her an telefon açacaklar da bakan oldunuz diyeceklermiş gibi ağzı kulaklarında gezindi ortalıkta bir iki hafta.
Sayfa 105Kitabı okudu
