“İnsan yarasını yarasına benzettiği insanı izlerken, diğer insanların göremeyeceği çok şey görürdü.”
Gözleri yüreğinin dalında bir çift günebakan
Ayrılık sularıyla beslenen bir çocuktan başka
Kimseler gelişimi fark etmedi.
Sayfa 159
"Nurşan, tamam beni affetme. Ama başkasını da sevme. Lütfen, onu sevme."
Sayfa 196
Yarın kiminle beraber olmak istiyorsak,
Bugün onunla birlikte olalım.
Günebakan çiçeği gibi olmayalım.
Daima zikir, daima fikir.
Sayfa 276Kitabı okuyor
Bir insanı tamamen tanıdığını düşündüğünde ama bir konuda seni yanılttığında, öyle derin bir öfke duyarsın ki, tanıdığın tüm doğrular boş gelir ve sadece öfkeni kusmaya başlarsın."
"Kalp işte. Bir kez kırıldığında, bin kez de tamir edilse, nankör, yine suçlar onu bir defa kıranı."
Sayfa 175Kitabı okudu
İncir dalından düşen herkes ölüyordu, sen yaşa istedim;
düştüğün dalın altına yattım, üzerime bir ölüm oldun serildin.
Sayfa 151Kitabı okudu
Başkalarının hayatlarını merak edenler, kendi hayatlarını yaşayamazlar..
Yıllar sonra bazı şeyler affediliyordu belki ama ASLA unutulmuyordu...
Bu minik cümle, sivri üçlü bir anahtar gibi kalbime saplanıyor. Kalbimin ağır kilitleri bir bir açılıyor. İçeride gizlenmiş mahmur günebakan usulca başını kaldırıyor. Karanlık bir kabustan aydınlık bir rüyaya taşınmayı umar gibi bakıyorum Narin’e. Evrenin merkezi yerinden oynuyor.
Sayfa 132 - Hep Kitap
“Zaman içimde kanayan bir yarayken, şimdi ben zamanın yarasıydım ve içinden akıyordum.”
Boşluk duygusu, sızmaya başladığı ruhu kötürüm bırakırdı.
Onu seviyordum, onu sevdiğim için kalbimi affedemiyordum.
Sustuğum her kelime kurşun olup zihnimden kalbime yağarken aynadaki yansımama gülümsedim.
“Boşluk duygusu, sızmaya başladığı ruhu kötürüm bırakırdı.”