Öz sevgi, olduğu gibi sev, affet
"Sevginin temeli saygıdır." Der. 
Don Miguel Ruiz kitap özetle öz sevgiden bahseder. Kendimizi olduğumuz gibi kabullenip sevmemiz, korkulara esir olmamız gerektiğini vurgular.
Partnerinizin karakterini değiştirmeye çalışmak; köpek sahiplenip kedi gibi davranmasını beklemeye benzetir. Bir insanın değişmesini beklemek beyhudedir.
Kusursuz ilişki yoktur. Karşımızda ki kişinin ruh hali bizimle ilgili olmayabilir. Öfkesinin sebebini kendimizde aramamak, eksik olan bizmişiz duygusuna kapılmamak gerekir. Öfkesini anlamak çözmek için destek olmalı. Rolumüz kişisel algılayıp sorunu kendimizde aramak olmamalı. Ama çoğu zaman böyle hisseder "ne yaptım ki" diye sorgularız kendimizi.
Sevgiyi kendimizde bulmayı Sihirli Mutfak örneğiyle açıklar. Mutfağımızda envai çeşit yiyecek varsa, dışarıdan belli bir koşulla gelen yiyeceğe ihtiyaç duymayız. Sevgi açlığı da böyledir. Kendimizi seviyorsak birilerinin sevgisine muhtaç yaşamayız. Terk edilme korkusuyla toksik ilişkilere mahkum etmeyiz. Kendimizi tanımalı, benliğimizi oluşturmalı ve ona sahip çıkmalıyız. "Kendinizle ilişkiniz, başkalarıyla ilişkinize yansır."
Özetle kendini sevmekle başlıyor her şey. Son olarak affetmeyi bilmek gerekir. Affetmek yüklerden kurtulmaktır. Kitap güzel yalın bir dille yazılmış. Başta klişe gibi olsada sardı. Okurken keyif aldım. Örnekleri beğendim ve sorguladım. Kişisel gelişim kitabı kendi arayışı içinde olanlara dert ortağıdır.
Neyiz biz? Başkalarının sevgisine umutsuzca gereksinen varlıklar mı?
İyi okumalar...
Merhabalar,
Kitabı bugün bitirdim.Kitabı yorumlamaya kapağı ile başlayacağım. Kapak fotoğrafı olarak kapağı açık bırakılmış bir buzdolabı olmasını beğendim.
Parlak domatesin tarladan sofraya gelesiye kadar yaşamış olduklarını ister istemez bir empati kurarak kendim yaşamış gibi hissettim. Tezgahın altına düşen parlak domates ve orada unutulmuş olan zencefil sanki bendim.
Bizim için basit görünen mutfak gereçleri, yemek yapılma ve yeme süreci sebze ve meyvelerin gözünden çok güzel anlatılmış. Özellikle insanların aç gözlüğü, o zamana kadar insanlara şifa olmak isteyen sebze ve meyvelerin yine insanlar yüzünden onlara zehir olmaya başlaması ve o günden itibaren bunun tarlalara, bahçelere yayılarak günümüz koşullarına bağlanması çok güzeldi.
İsrafı sevmeyen bir insan olarak kitabı okumaya başladığım günden itibaren buzdolabını her açtığımda yada bir sebze ve meyveyi elime aldığımda diyaloglar aklıma geliyor ve onları ya çürütürsem diye korkuyorum.
Çürüyen sebze ve meyvelerin hissettiği duyguların aktarımı beni etkiledi ve bakış açımı değiştirdi.
İnsan olarak doğayı ve hayvanları katletmemiz yetmezmiş gibi, toprağı ve onun verdiği çeşit çeşit nimetleri de küstürmeyi başardığımızı değişik bir bakış açısından , yemeyi çok sevdiğimiz yiyecekler üzerinden gözler önüne seriyor.
Yazarın kalemine ve emeğine sağlık...
Emre Turan
