Şehirlerin en önemli yerlerinden birisi de çöplükleridir. Çöplüklerin şehirler için gerekli değil, bu kadar önemli olduğu hiç aklınıza geldi mi? Bir büyük şehir çöplüğünü görünceye kadar bunu ben de bilmiyordum. Bir çöplük, bence bir şehir demektir.
Sayfa 138Kitabı okuyor
Her söz bir kapı açar; ama deniz manzarasına ama çöplük manzarasına doğru.
Sayfa 24Kitabı okuyor
"Hayat kötü," diye mırıldandı.
"İnsanlar kötü" diye devam ettirdim bende.
"Okul iğrenç."
"Seçimler yanlış."
"Yürekler çöplük."
İçleri çöplük olmuş insanların kalbinde çiçek açmaz.
Bir çöplük, bence bir şehir demektir.
Sayfa 138 - Yapı Kredi yayınlarıKitabı okudu
"Hepimizin bir anahtara ihtiyacı var"
Doğru anahtar ile bir kapıyı ardına dek açabilirsiniz.
O kapıyı size başkasının açmasını beklerseniz daha çok beklersiniz ...
Bu ülkede aptallığın bedeli büyüktür, fakirliğin de öyle.
Sayfa 113Kitabı okudu
Çaldığı milyonların yanında, gelecek kaç milyona engel oldu kim bilir? Ama en korkuncu, çalmanın yükselmek, fakirlerin sırtına basarak yükselmenin de doğa kanunu olduğuna diğer politikacıları, kolluk kuvvetlerini, memurları, öğretmenleri, tezgahtarları, komşuları inandırması oldu. Şimdi fakirler bile buna inanıyor ve ülkece
yoksul kalışımızın sebebi bu.
Sayfa 215Kitabı okudu
Galiba bana herhangi bir üniversitenin öğretebileceğinden fazlasını öğretti. Dünyanın para etrafında döndüğünü öğrendim. Değerler, erdemler var tabii; ilişkiler, güven, aşk... ve tüm bunlar çok önemli. Fakat ne yazık ki para daha önemli ve tıpkı, çok değerli su damlacıkları gibi damlıyor. Bazıları kana kana içiyor, bazılarıysa susuz kalıyor. Para olmayınca kuruyup ölüyorsunuz. Paranın yokluğu, hiçbir şeyin yaşamasına izin vermeyen bir kuraklık yaratıyor. Behala gibi kupkuru bir yerde yaşamadığınız sürece paranın değerini anlamanız mümkün değil. Binlerce insan her gün yağmur yağmasını bekliyor
Sayfa 146Kitabı okudu
Raphael'in Kararlılığı
"Çanta nerede?" diye bağırdı içlerinden biri. "Çantayı sen mi buldun?"
Tek yapabildiğim "Hayır!" diye haykırmaktı. Sonradan, Gardo ve Sıçan bana, pes etmeye yaklaşıp yaklaşmadığımı sordular. Gerçek şu ki, hayır, yaklaşmadım. Kulağa deli saçması gibi geliyor ama bir yanım o çantayı bulmadığına emin gibiydi; diğer yanımsa pes etmemem için yalvarıyordu. José Angelico için yapıyordu bunu belki de... çünkü onun hakkında daha fazla şey biliyorduk artık. Ayak bileğimi tutan elin her an beni bırakabileceğini biliyordum. Hızla başımın üzerine düşebileceğimin, kırılmadık kemiğimin kalmayacağının farkındaydım. Bileğimi tutan el beni savurup duruyor, etrafımdaki her şey dönüyordu; kan vardı, ter vardı, kendi pisliğim vardı... ama "hayır"dan başka tek kelime etmiyordum. Ya bana inanacaklardı ya da her şey orada bitecekti benim için.
Sayfa 69Kitabı okuyor