Bir zamanlar kendimi bulunmaz Hint kumaşı sanmıştım
Kaç metredir benim yokluğum?
Benden daha çok var sanmıştım
Benim yokluğumdan dünyaya
Bir elbise çıkar sanmıştım
Dünyanın çıplaklığına bakmaya utanmadan
Sonunda ben de alıştım
Ah dedim..
Ah!
Kendime söz vermiştim. Yavaş yavaş, sindire sindire okuyacaktım sabırsızlıkla beklediğim kitabı. Ama insan tadını alınca bırakamıyor kendimi ancak bukadar yavaşlatabildim.
Ah!..Türkçedeki sanatsal zenginliği öyle güzel kullanmış ki şair. Kimi zaman mutluluktan Ah demiş şiirlerinde, kimi zaman acıdan, üzüntüden... Yaşanmışlıklarını öyle güzel öyle doğal dökmüş ki şiire, o Didem olarak hissettiklerini yazmış, ben Elif olarak hissettiklerimi okudum. Çocukluğuma gittim, gençliğime sonra ve nihayet bugünün acılarına... Okadar tanıdık, okadar bizden...
Arada açıp ilaç niyetine okumak lazım tekrar tekrar.