İnsanlar başqalarının həyatlarında baş verən dəhşətlər haqqında sanki onlara səmimi qəlbdən yardım etmək istəyirlərmiş kimi danışırlar. Amma əslində həqiqət bu idi ki, onlar digərlərinin acı çəkmələrindən zövq alırlar,
Və günlərin birində belə nəticəyə gələcəyəm ki, həyat belədir: narahat olmağa dəyməz, onsuz da heç bir şey dəyişməyəcək. Və mən də bunları qəbul edəcəyəm.
Açıq desək, onun həyatı nədən ibarət idi? Hər tərəf başdan-başa qüssə!
Məgər o ancaq bunun üçün yaranmışdır?.. Kədərli fikirlər bir-birini əvəz edir, sonra isə göz yaşları gəlirdi ki, onu az-çox yüngülləşdirən də bu göz yaşları idi.
İş adamının yüksəlişi ilə onun fiziki inkişafında ümumi cəhətlər çoxdur. O ya yetkinlik dövrünə yaxınlaşan bir gənc kimi daha qüvvətli, daha sağlam və daha ağıllı olur, ya da qocalığa yaxınlaşan kamil bir kişi kimi daha zəif, daha düşkün və passiv olur. Başqa cür ola bilməz. Elə dövrlər olur ki, gənclik qüvvələrinin toplanması dayanır və (biz orta yaşlı adam haqqında danışırıq) düş-künlüyə meyil hiss olunur, bu zaman hər iki proses demək olar ki, bir-birini tarazlayır və zahirən o qədər büruzə çıxmır.
O unudurdu ki, keçmişi özündən sanki qılınc zərbəsi ilə ayırmışdır. Əgər o keçmişlə əlaqəsini bir növ bərpa etməyə nail olsaydı belə kəsiyin yeri həmişə çapıq qalacaqdı.