Küçüklüğünden beri aşık olduğu, bütün hayatını aradığı adam tarafından görmezden gelinen,tek gecelik kaçamaklardan fazlası olamayan bir kadının mektubu.13 yıldır sevdiği adama kendini hatırlatmak için yaptığı tüm çabalara rağmen hatırlatamadığı,son nefesini verene kadar büyük bir aşkla bağlı olduğu adama adanan bir hayat.Birlikte geçen o üç geceden birinin meyvesidi."O bizim çocuğumuzdu sevgilim;benim bilinçli aşkımın ve senin umursamaz,gelip geçen, neredeyse bilinçsizce gösterdiğin sevecenliğin çocuğuydu."
O ikimizin çocuğuydu...
Her yıl doğum gününde gönderilen beyaz güllerin kimden geldiğini hıçbir zaman hatırlayamadı.Oysa o gülleri çok seviyordu...
Bilinmeyen kadın birlikte geçirilen son gecenin sabahında kendini hatırlatmayı bıraktı.Sevdiği, hayatını adadığı adam onu bir hayat kadını zannetmişti.Sevdiği adamdan büyük yaralar almasına rağmen asla ona karşı kötü düşünce de olamayan ilk günkü gibi aşık olan kadındı.Oğlu ölmüştü. Onu hayata bağlayan tek varlık yoktu artık."Sana karşı şimdiye kadar nasıl sessiz kaldıysam yine öyle kalacağım.Fakat sen,ben yaşadığım sürece çığlıklarımı asla duymayacaksın.Benden ,seni her şeyin ötesinde sevmiş olan ve hiç hatırlamadığın ,seni hep beklemiş olan ve hiç aramadığın benden geriye kalan bu mektup ancak ölümümden sonra senin eline ulaşacak."
R mektubu titreyen elleriyle bıraktı.Zihnini ne kadar zorladıysa da hatırlayamadı.Sonra bakışları, masanın üzerine duran, önündeki mavi vazoya takıldı.Vazo boştu, yıllar sonra ilk kez, doğum gününde vazo boştu.O an ölümün varlığını sezdi; Ölümsüz aşkın varlığını sezdi.
