"Buz Devri'nden hepimizin tanıdığı Mamut ve sürüsü bir düzine kadar üyeden oluşurdu ve her yıl sürüye iki yeni yavru eklenecek kadar ürüyebiliyordu.Yöredeki insan kabilesi her yıl yalnızca üç Mamut bile avlasa,Mamut sürüsündeki ölüm sayısı doğumları aşınca birkaç nesil içinde Mamutlar yok oldular.Atalarımız tabii ki Mamutların kökünü kazımayı amaçlamadılar,sadece eylemlerinin sonuçlarının farkında değillerdi.Öte yandan Tavşanlar tavşan gibi ürüyordu.İnsanlar her yıl yüzlerce tavşan avlasada soylarını tüketmeye yetmiyordu.Mamut gibi Kürklü dostlarımız ise bu dünyaya sonsuza dek veda etmişti."
Mesela insanlar bazı hücrelerin, atomların -her neyse- toplamıdır. Yalnızca bir hücre farklı olsa farklı biri olurduk.
O bilimsel şeyler her neyse, onların birleşimi nedeniyle oluyor her şey. Ve onları bize aktaran ise atalarımız. Akıl ise bir yönüyle sınırsız ve bağımsız. Ben, o bağımsızlığı tercih ettim. Mesela, gecenin bu vaktinde saçmalama bağımsızlığı diye bir şey icat ettim. Herkes kullanabilir.
Dünyayı anlamak için zamanı daha farklı kavramanın bir yolunu bulmalısın. Hatırlayabilmen gerekiyor ama yapamazsın. İnsanlık iki milyon yıldır öngörüden yoksun yaşıyor. Homo sapiens’in evriminin çoğu avcılık ve toplayıcılıkla geçti ve bu da zihinlerimizi biçimlendirdi. Bizim atalarımız için gelecek, asla bir sonraki andan ilerisi olamadı. Bunun ötesindeki her şey uzak bir geçmişin sisleri kadar bulanıktı. Üreme güdüsüyle anı yaşamaya alıştık. Afetler unutuldu veya masallarda kaldı. Unutmak bir zamanlar evrimin bir lütfuydu ama şimdi bir lanet oldu. Zihinlerimiz hala bir zaman ufkuna kısıtlı ve bu bizim her iki yönde de birkaç yıldan ötesini görmemize engel oluyor. Kuşaklar geçip gidiyor ve biz unutuyor, bastırıyor ve umursamıyoruz. Geçmişi hatırlamaktan ve ondan bir şey öğrenmekten aciz olan bizler geleceği düşünme yeteneğinden de yoksunuz. İnsanlar, bütünü ve bu bütün içinde oynadıkları rolü görmek üzere yaratılmadı. Biz dünyanın hafızasını paylaşmıyoruz.
Sayfa 809
İnsan varoluşunun trajik doğası,bilincin ta kendisinin her an kendini öldürme arzu ve olasılığı taşıdığı gerçeğini de içerir. Dostoyevski ve diğer varoluşcu atalarımız, özgürlüğün dayanılmaz bir yük olduğuna dair yazarken ne edebi bir mübalağa sanatı yapıyorlardı ne de aşırı votka içmenin etkilerini yansıtıyorlardı.
Sayfa 42Kitabı okudu
Ne demiş atalarımız duvarda bir çivi olduğu soylenmisse öykünün sonunda karakter kendisini o çiviye asmalıdır.
Sayfa 182Kitabı okudu
