Tatsız, sası, sığ...
Sonunu başından tahmin etmeme rağmen okumayı bırakamayacağım kadar derin kesitler sunan bir kitaptı.Yazarın ölüm anı ve ölüm anına yaklaşan insan psikolojisi tasvirleri bana fazla basit ve yetersiz gelmesine karşın edebi yönden hevesimi canlı tutmayı başardı.İntihar düşünceleriyle dolu olacağını düşündüğüm kitap tutkuyla hayatta kalma arzusunu anlatıyordu.Doğal olarak bu beklentimden farklı olduğu için hayal kırıklığına uğradığımı söyleyebilirim.İntihar düşünceleri de okuyucuya iyi geçirilememişti belki de yazarın amacı zaten buydu...Yine de kızın ölmek isteme sebebi büyük olasılıkla gerçekçi bir empati yapılamamaktan kaynaklı çok tekdüze bir hayatı vardı şeklinde geçiştirilmişti.Konunun bu kadar derin olması yazarın edebi anlatımı ortaya koyması için bir fırsattı ama aşk klişeleriyle bunu mahvetti.Belki de konu ne kadar derin ve özel olursa olsun saçmalık ve sıradanlık barındırabilmesinin sebebi içinde bulunduğumuz hayatın tam olarak böyle olmasından kaynaklıdır ama sonuç olarak insan sürekli içinde bulunduğu şeylerin önüne konmasından ziyade yaratıcılık ve edebi bir kalem istiyor zannımca.Benim için okunabilir ve iyi bir kitaptı fakat hepsi bu.Ekstra bi güzellik göremedim.
Paulo Coelho
Bazı öyküler yüzünde patlayan bir tokat etkisindedir, aynaya bakma deneyimi
“Yaşayan her insan kadar pişman ve ölen herkes kadar da eksik işte…”
İnceleme mi bu yoksa bir histeri krizi sonrası bir karalama mı emin değilim. Öncelikle bu kitapla hepimizi tanıştıran 
Yüksel Yüksel beye teşekkürle başlamak istiyorum. Israrla, şiddetle ve gözlerinden okunan bir gururla tavsiye etmişti bizlere. Birçok okur dostumuz tavsiyesine uyup
