Kişinin, ruhu çocuk kalan bir insanın yanında sıkılması mümkün değildir. Böyle biri, yüreği çocuk kaldığı ve çocuk ruhlu bir yapıya sahip olduğu için moralinizin bozuk olduğu sırada sizi güldürmenin bir yolunu bulur. Onunlayken kendinizi hayatın akışına hırakırsınız. Onun için klişe güzellik anlayışı önemli değildir. Mutlu olabilmek ve edebilmek için meşru olan her şekle girilebilir. "Başkaları ne der?" kaygısı da gütmez. Sadece sevdiklerinin düşüncesine önem verir. Onları mutlu etmek kolaydır. Küçük şeylerle mutlu olabilirler. Mutlu oldukları zaman da neşelerini gözlerindeki parıltıdan görebilirsiniz. Sevdiklerinin arkasından giderler, onları yarı yolda bırakmazlar. Çünkü sevdikleri insanı kaybetmek istemezler. Değer verdikleri insanlardan az da olsa ilgi beklerier. Sevildiklerinden emin olmak isterler. Çünkü aile bağları kuvvetlidir.
"Başkaları ne der?" düşüncesinden hareketle içimizde ne olduğunu kendimize hiç sormadık. Şimdi aynı şeyi çocuklarımıza yapıyoruz.
Sayfa 211Kitabı okudu
En büyük hazinemiz aklımız, sonra da kitaplarımız
Sen bana bakmıyorsun ben sana bakmıyorum ya
O sıra,
Birileri kova sallıyor ortamızdaki kuyuya
Kuyudur, her zaman Yusuf çıkmaz içinden
Faydalı ihtimaller çıkıyor bizim de bahtımıza
İhtimal ki bana baksan bir sürü şey düzelecek
İhtimal ki sana baksam boynuna sarılacağım
İhtimal, dize getireceğiz devleti ve anneni
İhtimal, kuyuya beton bile dökebiliriz
İki susuzuz suyu bulsak kana kana içebiliriz
Başkaları ne der demeden birbirimizi sevebiliriz.
Kendim için üzülmüyor, kendim için acı çekmiyorum. Bana göre hiçbir şey fark etmez, dondurucu ayazda paltosuz,çizmesiz gezerim, her şeye katlanır dayanırım, bana vız gelir; sade küçük bir insanım ben, ama insanlar ne der? Düşmanlarım kötü dillilerin hepsi ne der paltosuz gidersem? Zaten insan paltoyla geziyor, çizme giyiyorsa ne yazık ki hep başkaları için yapıyor bunu.
Can'ı ikinci plana itip yaşamda en önemli şeyin "sosyal yüz" olduğunu çocuklarımıza sosyalleşme süreci içinde bizzat biz öğretiriz. "Başkaları ne der?" , "Çok ayıp!" , "Sakın kimse görmesin. Sonra senin hakkında ne düşünürler!" gibi hep "sosyal yüz"ü vurgulayan bir yetiştirme tarzı içinde çocuk "kendi özünü" önemsememeyi öğrenecektir. Kanımca, aşırı sosyalleşme ve bunun sonucu olarak bireyselliğini kaybetme, toplumumuzda sık sık rastlanan bir durumdur.
Sayfa 76Kitabı okudu
