Uzun zamandır beklediğim tanışma gerçekleşti. Nihayet bir Zweig kitabı bitirdim ve gerçekten beklentimin ötesindeydi. Ancak itiraf etmeliyim ki bunun sebebi, kitabın çok iyi olmasından ziyade benim beklentimin düşük olmasıydı. Yine de kitap kısalığına rağmen konusunu güzel işlemesiyle başarılıydı.
Beklentimi aşan ve beni asıl etkileyen noktasına gelirsek...
Doğası gereği insanoğlu kendine benzeyeni seçer ve ona yakınlık duyar. Çünkü insan için anlaşılmak da hava gibi su gibi hayati bir ihtiyaç. Zaten kitabın bahsettiği şeylerden biri de bu. Ana karakter kişiliğiyle, yaşantısıyla, düşünceleri ve seçimleriyle benden taban tabana zıtken, hissettiklerinin yaşadığım son 6 ayın bütün duygusal iniş çıkışlarını yansıtması... Hiç beklemediğim bir anda hiç beklemediğim yerde birisi çıkıp 'Seni anlıyorum.' dedi ve farklılıklarımızın içinde bir yerlerde ne olursa olsun aynı olduğumuzu tekrar kanıtladı sanki. Anlamak için "İNSAN" olmak yeterliydi.
Mutluyum. Yaptığım büyük seçimlerden tam da 4 ay sonra yürüdüğüm yoldan daha eminim. Teşekkürler Zweig.
"Ah, canlılığım her zaman vardı elbette, sadece yaşamaya cesaret edememiştim, kendimi boğazlamış ve kendimden gizlemiştim; fakat şimdi bütün o baskı altındaki güç patlamıştı, yaşam denen o zenginlik, o tarifsiz kudret bana galip gelmişti."
