Sağım ama iyi değilim:(
6 Şubat 2023, gece 4.17, şiddetli bir sarsıntıyla yataktan fırladım. İlk aklıma gelen çocuklardı. Odalarına gidip yataklarından onları nasıl alıp yere attım, üstlerine kapandım bilmiyorum. Bekledim, bekledim, bitsin diye bekledim. Ama boşuna beklemişim. Eşyalar hiç durmadan devrilmeye başlayınca bitti, dedim, buraya kadarmış her şey. 12 kat
1k ne değildir?
Öncelikle bu iletiyi okumaya başladıysanız sizi tebrik ederim, birisinin içinden gelen hisleri okumak üzeresiniz ama iletiyi okuyup bitirdiğiniz zaman bu sizi hiç ama hiç bilgi katmayacaktır. Sadece kişisel hislerimdir :D
Küçüklüğümden beri kitap okurum ama her gün kitap okumazdım. Mesela derdim "canım kitap okumak istiyor." diye
Bir trombosit anısı
Üniversiteye ilk geldiğim sene, derslerim çok kötü idi. Avarelik çağımdı.
Nereden buldum bilmiyorum, Ege Üniversitesi Hastanesindeki lösemili çocuklar için yardım kampanyasına dahil oldum. Bir zaman sonra o çocukların "trombosit" denen bir maddeye ihtiyaçları olduğunu ve bunun kandan sağlandığını öğrendim. Ben de bağış için gittim.
"İSİMSİZ KADINLAR 2."
NOT: lütfen kopyalamayınız telif hakkı içerir!
Size yıllar önce tanıdığım ama hikâyesini henüz yeni öğrendiğim bir kadından bahsedeceğim. Bu kadınla bir mezarlıkta tanışmıştım. Ağlıyordu. Bir yakınını kaybetmişti sanırım. Yanına gittim ve baş sağlığı diledim. Yüzüme baktı, gülümsedi. Çok ama çok güzel gözleri vardı. İnsan gözlerine bakınca
İlk Ölüm
Şubat Ayı Öykü Etkinliği. 🍀
#154732904
Yine kulaklarıma fısıldayan ama yüreğimi parçalayan o sese uyandım bu sabah. Güneşin de sesi olur mu demeyin, çünkü sadece kulaklarımdan biliyorum onun varlığını. Gözlerime değen ışığının yansıması sanki yeşermeye başlayan morluklarımın rengi gibi geliyor. Işığın, ısının
Çok tuhaf zamanlar geçiriyorum.
Mutsuz değilim, fakat mutlu hiç değilim.
Sanki evime misafir gelmiş de, bana iyilik olsun diye bulaşık makinasını boşaltmış, fakat her şeyi yanlış yere koymuş gibi. Ben ondan boşaltmasını istemedim üstelik. Hiç ellemese daha çok yardımcı olacaktı. Niye elledi ki? Şimdi onun gitmesini bekliyorum sessizce. O gidince hepsinin yerini değiştireceğim. Çünkü olmadı, yapamadı. İşte böyle bir anlamsızlık içindeyim. Biri bana istemediğim bir iyilik yapmış ve hayatımı daha da karıştırmış gibi.
Ders Verme Sırası
Hayatımın en mutsuz anıymış, bilmiyordum. Bilseydim bu mutsuzluğa bir şekilde engel olabilir, hatta onların şu an yaşıyor olmaları için kendi mutluluğumdan tamamıyla vazgeçebilirdim.
Çocuk Esirgeme Kurumu’nda geçirdiğim 16. yıldı. 2 yıl sonra 18’ime basacaktım ve hemen hemen bütün çocukluğumu geçirdiğim bu yere veda etmek zorunda kalacaktım.