Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.37.17
Tolstoy'un bu kitabı yazarken Anna Karenina'yı öldürdüğünde kendini odaya kapattığı ve çok üzüldüğüne ilişkin bir hikaye okuyup merak etmiştim bu kitabı. Dürüst olmam gerekirse ben o kadar etkilenmedim. Bana göre Anna Karenina şımarık ve ilgi meraklısı bir kadındı. Güzelliği bunları ona sağlıyordu da. Ancak, karşısındaki adamdan tam sevgi ve alaka alabildiği sürece evladını bırakmak o kadar da zor olmadı. İlginin biraz eksilmesiyle farketti oğlunu ne kadar çok özlediğini. Sevdiği adamdan olan kızına olan soğukluğu peki? Bana kalırsa verdiği kararların kanlı canlı olarak her gün ona bakması ve bu kararların sonucuyla yani kızıyla ilgilenmesinin gerekmesi ona acı gelen şeydi. Levin'in yaşadığı ruhsal gelişmeyi izlemek çok keyifliydi. Kendi çocuğuna hissettiği şeyler şimdiye kadar duyduğum en gerçekçi hislerdi. Kitapta bir sürü kahraman ve hayat var.
Bana göre bir kitap size iyi ya da kötü olsun bir şey hissettirdiyse o kitap güzel bir kitaptır. Bence Anna'ya olan düşüncelerim kitabın güzelliğini ve okuru içine aldığını kanıtlar nitelikte. İlerleyen yaşlarımda, Anna'nın yaşına geldiğimde kitabı tekrar okuyabilirim. Belki daha çok anlarım onu.
(spoiler)
kitabı okuyunca değil bitirince mutlu oldum oh be dedim yaşasın bitti diye :) azmettim çünkü başladı mı bitecek sırf tavsiye eden için okudum :) kan kusup kızılcık şerbeti içtim :) evet itiraf ediyorum harika eleştirilerin olduğunu görünce vay be dedim neymiş bu kitap ben de okuyum :) okumaz olaydım :) başladım okumaya dedim ne oluyor
112 syf.
·
Puan vermedi
"Ama en beteri yıldızları görememek. Yıldızları görebilsem gerisine seve seve katlanırdım."
1925 ve 1937 yılları arası, Lovecraft'ın hayatının, Brooklyn'e gelişinden ölümüne kadarki bölümünün kısacık ama dolu dolu bir özeti. Çizimler çok başarılı.
Önsözde David Camus şöyle diyor: "Sonsuzluk arayışındaki bakışlarının çok
Osmanlı İyi miydi?
Dünyada ve ülkemizde kitap okuma oranları hakkında bir bilginiz var mı?
Ülkemizin neden bu kadar geri kaldığı hakkında bir bilginiz var mı?
Almanya’da yılda ortalama 16 kitap, Fransa’da yılda ortalama 18 kitap, Japonya’da yılda ortalama 24 kitap okunmaktadır.
Ülkemizde ise yılda ortalama 6 kişi bir kitap okumaktadır. Dikkat edin bir kişi altı
424 syf.
7/10 puan verdi
Annesinin gidişiyle babaannesinin elinde büyümüş süreyya. Ne annesini bilmiş ne de neden gittiğini. Bu soru işaretleriyle içinde oluşan boşluk da büyümüş kendisiyle birlikte. Bu boşluk istenmediğini, değersizliğini fısıldamış hep. Güvensiz, sevgiden ilgiden korkan biri olmuş. İçten içe herkesin birgün onu mutlaka terk edeceğine inanıp insanlardan, onların sunduğu sevgiden kaçmış. Kaçmış çünkü terk edilmenin acısını iyi bildiğinden, terk etmenin terk edilmekten daha az acıtacağına inandığından. Annesiz, ailesiz büyüyen bir çocuğun hayattan, yaşamaktan korkmasını, içten içe kimseye güvenememesini, kendini hiçbir yere ait hissedemeyişini ve en sonunda yapayalnız kalışını anlatan vurucu bir kitap.
Yaşama geç kaldığını düşünürken ama bu düşünceden, düşüncenin beraberinde getirdiği pişmanlıklardan kaçarken annesinden gelen telefonla bütün hepsine teslim olan süreyya o an yaşama tekrar başlamaya karar verir. Ve kitap burada biter. Gerisi okuyucunun hayal dünyasına kalmış. Mutlu ya da mutsuz, istediğiniz gibi bir son yazabilirsiniz süreyyaya. Ben mutludan yanayım. Benim için hem annesine hem kızına çoktan kavuştu süreyya..
İlksöz: Ben acılar çocuğuyum.
Bazı hayatlar hep çileli yollardan geçer. O çilelerin sonu gelir mi diye bekledikçe yeni çile çıkar karşına. Netoçka henüz iki yaşındayken babasını kaybetmiş, annesi ikinci kez evlenmiştir. Gerçek babası gibi sever üvey babasını Netoçka hatta daha da fazla. Fakat üvey baba Yefimov farklı bir karakterdir. Çok iyi bir
Daha önce bir cuma geceme şiirleri ile konuk ettiğim @bahadirkarasulu bu kez de bir #öykü kitabı ile konuğumdu. Konuğum diyorum çünkü kitabı okurken alıp yazarı da oturtuyoruz biz baş köşeye ve onun bize anlatacaklarını can kulağıyla dinliyoruz. Bazen hiç tanımasak bile bir ses tanımlıyoruz yazarımıza ve onun sesinden dinliyoruz anlattıklarını.
BEN,AMİR,SİNAN AKYÜZ,224 sayfa
“Lütfen o kağıda şunları yazar mısınız?Adı Amir.Henüz yirmi yaşında.Aklı var,yüreği yok.Ve her şeyden önemlisi,o bir nefret çocuğu.”
İncir Kuşları ve Meyra romanının devam niteliğindeki bu kitabı,yazarı ilk kez okuyacak olanların çok zorlanacağından ve bu kadar da abartılmaz diyeceğinden eminim.Ama ne yazık ki
Oldukça keyifli ve akıcı bir okuma oldu, bu da onu biraz daha farklı kıldı. Belki de farklı olduğu için bu kadar ilginç ve akıcıydı.
Çok bilimkurgusal bir girişle başladı kitap, sonra önüme bir düğüm yığını attı ve her düğümü yavaş yavaş gevşetti tüm sayfalar boyunca. Aklımda çokça soru işareti kaldı ama bu gizem değil midir okuyucunun aklına yapıştıran eseri? Dark karakterini çok sevdim, Molly'i de ancak Dark'ın karısını sevemedim o sevemiyor diye.
Çay yine soğuktu.
Kitap epey ruh rahatlatan kitaplardan biriydi, okuyomuş gibi değildim de o denizin üstüne kendimi bırakmış süzülüyo gibiydim. Bir yerden sonra her şeyin açıklanmasını ya da tüm hikayeyi tamamen çözmüş olacağımı veya olduğumu zannettim ancak ya güzelce yanıldım ya da çözdügümü anlamadım. Neyse.
Kitabın sevmediğim tek şeyi Mccloud, Mcdonalds gibi günümüzle fazla iç içe kelimelere bağlanıyo, bunları dahil ediyo oluşuydu ancak bundan kaçılmaz. Günümüze yakın eserleri okumayı pek sevmiyorum bu nedenle sanırsam.
Güzel bir okumaydı, çok bunaldığınızda rahatlamak için okunabilir bir seçenek olarak aklınızda olsun.
Ben sevdim, sizlere de önerir ve güzel okumalar dilerim.
