“Olay günü... Söyledim ya... Saat 17.30’a doğru babasıyla matmazel bahçede dolaşmaya çıkmışlardı. Yemeklerini burada, laboratuvarda yediler. Ertesi gün yargıç geldiğinde yoldaki ayak izlerini gördü. Bu izler beyaz bir kâğıda mürekkeple çizilmiş gibi belliydi. Oysaki yeni basılmış para kadar parlak olan holde ve laboratuvarda hiçbir ayak izi görülmüyordu. Madem bu izleri tekrar dışarda, pencerenin dibinde buluyoruz... Adam Sarı Oda’nın tavanını delip tavan arasına çıkmış, oradan da damı delerek antredeki pencerenin içine atlamış olacak... Ama ne yazık ki, ne Sarı Oda’nın tavanında, ne de benim tavan aramda delik yok!... Görüyorsunuz ya... Hiç... Hiçbir şey bilinmiyor... Hiçbir zaman da bilinmeyecek... Şeytan işi gibi esrarlı bir şey bu!...”
Pul koleksiyonu olur da el koleksiyonu olmaz mı? İşte el defterimde mavi, yeşil, kırmızı ve beyaz eller. Bu siyah el yumrukmuş, ona kadar saydıran; bu sarı el bir Çinli'nin, pirinç tarlasında bulunmuş; bu mavi el Grozni'den, hala nabzı atıyor; bu el bir prensesin, değince kararıyor; Kolomb'un cebinde bulmuşlar bu kızıl
eli; bu el bir dağcının, titriyor hala; bir diplomata ait deniliyor bu ele, zamanında çok sıkılmış, şimdi çok sıkılıyor. Bu eller mi? Kilise avlusunda bulunmuş, sahibi
bilinmiyor. Çevirmeye devam et sayfalarını defterin. Korkma, ışığı söndür ve yandığını gör; fosforlu bir hırsız elinin
Boş zamanım yok ki kitap okuyayım diyenlere...
Boş zamanım yok ki kitap okuyayım, diyenlere benim yanıtım hep şöyle oldu: Zaman denilen şey çanak çömlek değil ki boşu dolusu olsun! Zaman yaşanılan bir süreçtir. O süreci nasıl değerlendireceğimiz, bize bağlıdır; boşaltırız da doldururuz da. Akıp giden zamanın en dolu olanı, okuyarak geçirilen değil; okuyarak çoğaltılan zamandır. Okumadan, düşünmeden, öğrenmeden geçen bir ömür gerçekten yaşanmış sayılamaz. "Connais toi toi mê me" Yani "Kendi kendini tanı." Sokrat'a atfedilen bu deyiş aslında ünlü filozof için de bir alıntı. Delphes Tapınağı'nın ön cephesinde yer alan bu sözün ilk kim tarafından ifade edildiği ise bilinmiyor.
Onun gelmediğini görünce mektubunun eline geçip geçmediğini anlamak istemişti. Mektubunun alındığını ve istediğinin yapılmadığını görünce de, öfkelenmişti. Fakat istediği ne idi? Bunu Matmazel Stangerson’dan başka kimse bilemezdi. Ertesi günkü gazeteler o gece Matmazel Stangerson’un bir saldırıya uğradığını yazdılar. Daha ertesi gün de ben,