"Aile, sosyal devletin yardım kurumlarının doğru dürüst örgütlenemediği bu ülkede birey için ilk ve en temel dayanışma ağını temsil eder. Aslında, sosyolojik cemaatler olarak tanımladığımız tüm benzer örgütlenme (mahallelik ve komşuluk, hemşerilik, bir dinî cemaate mensubiyet vb.) biçimlerinin arka planında da güven, koruma ve sevgi arayışı vardır."
Sayfa 219 - Habitus YayıncılıkKitabı okudu
“Zorunlu çalışma kötüdür’ demek kolaydır, ‘Ama ne yapabilirim?’ sorusuna cevap vermek çok zordur. ‘Toplumsal örgütlenme’ demek kolaydır, ama ‘nasıl?’ sorusuna cevap vermek çok zordur. ‘Bir birey olarak bütün bu sorulara ben cevap veremem’ demek kolay bir kaçış yoluna sapmaktır. Çünkü bireyler de kendi kendilerine bu soruyu sorarlar. Bu tür sorulardan ‘serbest’ olabiliriz ama ‘özgür’ asla. İşte politika ve ahlakın iki uçlu değneği buralarda yine karşımıza çıkar. ”
Yunan kent-devletinin ideallerine uygun bir bireysellik felsefesini sistemli olarak geliştirmeye çalışan ilk düşünür Platon'du. Platon'a göre insan ve devlet, üç öğeden, zekâ, arzu ve cesaret öğelerinden oluşan uyumlu ve biribirine bağımlı yapılardı; toplumdaki işbölümü insan ruhunun üçlü yapısına denk düştüğünde en iyi örgütlenme gerçekleşmiş olacaktı. Platon'un Devlet'i, bireysel özgürlükle grup denetimi arasında bir dengeyi, topluluğun çıkarları doğrultusunda bir dengeyi öngörür. Sürekli olarak, pratik ve teorik dünyaların uyumunu, hem kendi içlerindeki hem de aralarındaki uyumu göstermeye çalışır.Pratik dünyada uyum, her sınıfa kendi özgül işlev ve haklarını vermekle ve toplum yapısını insanların doğasına uydurmakla sağlanır. Teori alanındaysa, evrensel hiyerarşideki her "biçim"e yeterli kapsamı veren ve her bireyin ideal ilkörneklere "katılmasını" sağlayan bir sistemdir uyumu mümkün kılan. Bu büyük varlık zinciri ebedi olduğu
için, birey de önceden belirlenmiştir. Her varlığın değeri, baştan beri
varolan bir teleolojinin ışığında ölçülür.s.156
