Her güne umutla uyananlar, size de Günaydın
biz, insanız, çok şükür,
çok şükür, biliriz, umudumuzu ilâcımıza katmasını.
Sayfa 1542
Fakat siz de, ey yeryüzü Tanrıları, İçinizden biri olarak ben de Ne insanız, ne de Tanrılar Tanrısı. Her birimiz, sürekli
ufkun birinde doğan, Bir ötekinde de batan Ayrı bir alacakaranlıktan başka bir şey değiliz.
Bizler bir dünyayı elinde tutan Ve onun sınırları içinde tutulan Küçük Tanrılarız, Tanrıcıklar... işte o kadar.
Kader Tanrılarıyız biz, Kaderin küçük suflörleri...
Bazen anıları hatırlayarak incinmeyi de sever insan, gülümsemek istediğini bile bile kendini üzmeyi de...Bazen imkansızı sevmek isteriz, ve imkansız bize en güzeli gibi gelir.Olmayacağını bile bile uçmaya çalışmaz mı penguenler de , hayatta kalmaya çalışmaz mı balıklar kovadan suya atlayamayacağını bile bile...Zordur bazı şeyler, özlemek isteriz geçmişi...Özleriz de, çünkü geri gelmeyeceğini biliriz.Kumar gibi değil midir yaşam , olur ya da olmaz.Olmazsa isteriz olursa boyun bükeriz, surat asarız.Çünkü biz insanız ve insanlar böyledir.İnsanlar elinde olan şeylerden çok olmayanı ister, istemenin temel amacı da olmayanı arzulamak değil midir zaten? Kaybolmuşuzdur ve bir yol arıyoruzdur , ama aradığımız yolun da nereye varacağı büyük bir meçhuldür.İyi geceler...
Kim olduğum, nereden geldiğim hiç o kadar mühim değil. Aynı şekilde senin kim olduğun da, nereden geldiğin de hiç mühim değil... İnsanız, anlıyor musun, insanız biz!
Sayfa 70
O bir kaçakçı. Ben de avladığı şeyim. Hiçbir şey bunu değiştiremez. Ama bir ağacın tepesindeki bu küçük barınakta, evimizden ve biz adlandıran erkeklerden uzakta ikimiz de hala insanız, çaresizce bağ kurmak ve bu kasvetli yılda ümitsizlikten başka bir şey hissetmek istiyoruz.
The Handmaid's Tale
Offred: Karşılığımızda ne vereceksiniz? Boktan çikolata mı? Biz de insanız. Bunu nasıl yaparsınız?
Büyükelçi Castillo: Ben, Xipica'lıyım, Bayan Offred. Güzel bir şehir. Boston kadar büyük. Xipica'da son altı yıldır sağlıklı tek bir çocuk doğmadı. Vatanım, yok oluyor.
Offred: Benim vatanım çoktan yok oldu.
Muhteşem bir şiir bırakıyorum buraya.
Dön bak aynaya, gözlerinin altında nasıl birikmiş dünlerin dağları. Hisset, nasıl çökmüş bunaltılar kaburgalarının üzerine. Düşün, nasıl kaybettin bunca şeyi? Bir mayıs ikindisi mesela, çay demleyeceksin. Keyifle masaya oturacaksın, çayından bir yudum alacaksın ve uzun uzun susacaksın. Çayın tadı buruk, yalnızlığın tadı acı, gençliğinin en güzel
Yoh yienim din elden gidiyeah(!)
Sonra insana neden tapınalım? "Biz kendimiz de insanız, insan insana tapmaz," diyor, kulluğu ortadan kaldırıyor. Bir birey bir başka bireyin kulu değildir, olamaz, olmamalıdır. "Başka bir insandan dua ile medet umamazsın. Dua edeceksen Allah'a et, neye inanıyorsan ona et, ama başka kullara kulluk etme âdetinden vazgeç," diyor Atatürk.
Sayfa 113 - İnkılâp Kitapevi
