“Guidi uzun zamandır kendini bırakmış ve hayatı öyle kabullenmişti. Yaşamdan hiçbir şey beklemiyor ve kendisinden daha güçlü olanların da, Bruno'nun da, direnmeden düştüklerini görüyordu. Öylece yaşayıp gidiyorlardı: sohbet, gezme, arada sırada bir sevgili, gönülsüz yapılan iş, bir sinema filmi, bir kitap ve bir gün sonun geleceği korkusu.”
Sayfa 164