“Bir kez kendini bulmuş olan kişinin bu yeryüzünde yitirecek bir şeyi yoktur artık. Ve bir kez kendi içindeki insanı anlamış olan bütün insanları anlar.”
Bu gece yatmaya utanıyorum. Şu soğukta göçük altında bir çocuğun ağlayarak annesine babasına seslenmesi ve sesine yanıt bulamama ihtimali, bu korku öyle büyük bir trajedi ki. İnsan olmak çok zor, acı çok büyük ama ellerimiz çok küçük. Ne kadar az şeye yetiyor ellerimiz.
Bu gece başka değil, ben bir başkayım
Kaybolmuş benim güneşim ayım
Bana ne oluyor, söyleyin ne olur
Arada bir insan böyle mi olur?
Çağırın dostları söyleyin bir bir
Ya ben geceye, ya gece bana zehir
Anlıyorum hiçkimse beni anlamayacak
Yine, derdimin benimle, başı dertte kalacak
Sayfa 70Kitabı okudu
Narsistik Çift : Tolstoy ve Sonya [okumak isterseniz diye bırakıyorum]
1862 yılında otuz iki yaşındaki Lev Tolstoy, henüz on sekizindeki Sonya Behrs ile evlenmeden birkaç gün önce aralarında hiçbir sır olmaması gerektiğine karar verdi. Bu kararın bir parçası olarak günlüklerini ona okuttu ve genç kızın hem ağlaması hem de oldukça kızması onu çok şaşırttı. Günlüklerine eski aşk ilişkilerini yazarken yakında yaşayan
Sayfa 85 - Altın Kitaplar Yayınevi 1. BasımKitabı okudu
