Momo, Hora Usta'ya gözünü ayırmadan bakarak sordu: "Bu ne biçim bir hastalık?" "Önceleri pek farkına varılmaz. Günün birinde insanın canı artık hiçbir şey yapmak istemez. Hiçbir şeyle ilgilenmez, kurur gider. Ve bu isteksizlik geçici değildir. Hatta giderek artar. Günden güne, haftadan haftaya daha kötü olur. Kendinden hoşlanmaz, içi bomboştur, dünyayla bağdaşamaz. Sonraları bu hisler de kalmaz, hiçbir şey hissetmez olur. Bütün dünyaya yabancılaşmıştır, kimse onu ilgilendirmez olmuştur. Ne kızgınlık duyar, ne hayranlık. Ne sevinmesini bilir, ne üzülmesini. Gülmeyi de, ağlamayı da unutmuştur. Böyle bir insanın içi kaskatı kesilir. Artık hiçbir şeyi, hiç kimseyi sevemez. Bu durumda, artık hastanın iyileşmesine olanak yoktur. Dönüş kalmamıştır. Bomboş, kül rengi bir yüzle, nefretle çevresine bakar, tıpkı duman adamlar gibi. Onlardan biri olup çıkmıştır. Hastalığın adına gelince, buna öldüren can sıkıntısı denir."
Sayfa 268
Öncelikle pek farkına varılmaz. Günün birinde insanın canı artık hiçbir şey yapmak istemez. Hiçbir şeyle ilgilenmez ve kurur gider. Üstelik bu isteksizlik geçici değildir, hatta giderek de artar. Günden güne, haftadan haftaya daha kötü olur. İnsan kendinden hoşlanmaz, sanki içi bombostur ve dünyayla bağdaşamaz. Sonraları bu hisler de kalmaz ve hiç bir şey hissetmez olur. Bütün dünyaya yabancılaşmış ve hiç kimse onu artık ilgilendirmez olmuştur. Ne kızgınlık duyar ne hayranlık. Ne sevinmesin bilir ne de üzülmesini. Gülmeyi de ağlamayı da unutmuştur. Böyle bir insanın içi kaskatı kesilmiştir. Artık hiçbir şeyi ve hiç kimseyi sevmez. Bu durumda, artık hastanın iyileşmesine olanak yoktur. Geriye dönüş kalmamıştır. Bomboş, kül rengi bir yüzle ve nefretle çevresine bakar, tıpkı duman adamlar gibi. Onlardan biri olup çıkmıştır. Hastalığın adına gelince, buna ölümcül can sıkıntısı denir.
Sayfa 268Kitabı okudu
Her ihtiyaç giderme, her tatmin sadece anlık, belli bir süre için geçerli olabileceğinden, her seferinde yeniden eksiklik, yoksunluk hali ortaya çıkar. Bu böyle sonsuza kadar sürüp gider. İşte bu eksiklik durumu acı, ıstırap doğurur. “Acının ne sonu ne sınırı vardır. Hayat, sefalet ile”’ can sıkıntısının arasında bir rakkas gibi gidip gelir. İsteklerin yerine getirilmemiş olması sefaleti doğurur; yerine getirilir gibi olması da insanı bunalıma düşürür. Açlık, sefalet, halkın; can sıkıntısı da kibarların çektiği azaptır. Kibarların dünyasında pazar günü can sıkıntısının, halk için ise öteki günler sefaletin temsilcisidirler. Zekâ olgunlaştıkça acı artar. Çok bilgili insanın acı duyması da bu yüzdendir. Bu dünyayı iyi ya da dünyaların en iyisi saymak yalnız aptallık değil bir küfürdür de.
Sayfa 105
“Önceleri pek farkına varılmaz. Günün birinde insanın canı artık hiçbir şey yapmak istemez. Hiçbir şeyle ilgilenmez ve kurur gider. Üstelik bu isteksizlik geçici değildir, hatta giderek de artar. Günden güne, haftadan haftaya daha kötü olur. İnsan kendinden hoşlanmaz, sanki içi bomboştur ve dünyayla bağdaşamaz. Sonraları bu hisler de kalmaz ve hiçbir şey hissetmez olur. Bütün dünyaya yabancılaşmış ve hiç kimse onu artık ilgilendirmez olmuştur. Ne kızgınlık duyar ne de hayranlık. Ne sevinmesini bilir ne de üzülmesini. Gülmeyi de ağlamayı da unutmuştur. Böyle bir insanın içi kaskatı kesilmiştir. Artık hiçbir şeyi ve hiç kimseyi sevemez. Bu durumda, artık hastanın iyileşmesine olanak yoktur. Geriye dönüş kalmamıştır. Bomboş, kül rengi bir yüzle ve nefretle çevresine bakar, tıpkı duman adamlar gibi. Onlardan biri olup çıkmıştır. Hastalığın adına gelince, buna ölümcül can sıkıntısı denir.”
Sayfa 268Kitabı okudu
"Önceleri pek farkına varılmaz. Günün birinde insanın
canı artık hiçbir şey yapmak istemez. Hiçbir şeyle ilgilenmez
ve kurur gider. Üstelik bu isteksizlik geçici değildir, hatta
giderek de artar. Günden güne, haftadan haftaya daha kötü
olur. İnsan kendinden hoşlanmaz, sanki içi bomboştur ve
dünyayla bağdaşamaz. Sonraları bu hisler de kalmaz ve
hiçbir şey hissetmez olur. Bütün dünyaya yabancılaşmış
ve hiç kimse onu artık ilgilendirmez olmuştur. Ne kız-
gınlık duyar ne de hayranlık. Ne sevinmesini bilir ne de
üzülmesini. Gülmeyi de ağlamayı da unutmuştur. Böyle
bir insanın içi kaskati kesilmiştir. Artık hiçbir şeyi ve hiç
kimseyi sevemez. Bu durumda, artık hastanın iyileşmesine
olanak yoktur. Geriye dönüş kalmamıştır. Bomboş, kül
rengi bir yüzle ve nefretle çevresine bakar, tıpkı duman
adamlar gibi. Onlardan biri olup çıkmıştır. Hastalığın adına
gelince, buna ölümcül can sıkıntısı denir."
Sayfa 268Kitabı okudu
Bir defasında her yönetici gibi oldukça meşgulken odama giren bir memur bana;
'Efendim ,siz birlikte çalıştığım arkadaşlarımdan birini bir derece terfi ettirdiniz. Yaş ve kıdem bakımından aramızda hiçbir fark yok.Öğrenimimiz de aynı. O benden daha yakışıklı da değil .Böyle olduğu halde beni hala terfi ettirmiyorsunuz' dedi.
Ben ise
Sayfa 13 - inkilap
" Önceleri pek farkına varılmaz. Günün birinde insanın canı artık hiçbir şey yapmak istemez. Hiçbir şeyle ilgilenmez ve kuru gider. Üstelik bu isteksizlik geçici değildir, hatta giderek de artar. Günden güne, haftadan haftaya daha kötü olur. İnsan kendinden hoşlanmaz , sanki içi bomboştur ve dünyayla bağdaşamaz. Sonraları bu hisler de kalmaz ve hiçbir şey hissetmez olur. Bütün dünyaya yabancılaşmış ve hiç kimse onu artık ilgilendirmez olmuştur. Ne kızgınlık duyar ne de hayranlık. Ne sevinmesini bilir ne de üzülmesini. Gülmeyi de ağlamayı da unutmuştur. Böyle bir insanın içi kaskatı çekilmiştir. Artık hiçbir şeyi ve hiç kimseyi sevemez. Bu durumda, artık insanın iyileşmesine olanak yoktur. Geriye dönüş kalmamıştır. Bomboş , kül rengi yüzle ve nefretle çevresine bakar, tıpkı duman adamlar gibi. Onlardan biri olur çıkmıştır. Hastalığın adına gelince, buna ölümcül "can sıkıntısı" denir.
Önceleri pek farkına varılmaz. Günün birinde insanın canı artık hiçbir şey yapmak istemez. Hiçbir şeyle ilgilenmez ve kurur gider. Üstelik bu isteksizlik geçici değildir, hatta giderek de artar. Günden güne, haftadan haftaya daha kötü olur. İnsan kendinden hoşlanmaz , sanki içi bomboştur ve dünyayla bağdaşamaz. Sonraları bu hisler de kalmaz ve hiçbir şey hissetmez olur. Bütün dünyaya yabancılaşmış ve hiç kimse onu artık ilgilendirmez olmuştur. Ne kızgınlık duyar ne de hayranlık. Ne sevinmesini bilir ne de üzülmesini. Gülmeyi de ağlamayı da unutmuştur. Böyle bir insanın içi kaskatı çekilmiştir. Artık hiçbir şeyi ve hiç kimseyi sevemez. Bu durumda, artık insanın iyileşmesine olanak yoktur. Geriye dönüş kalmamıştır. Bomboş , kül rengi yüzle ve nefretle çevresine bakar, tıpkı duman adamlar gibi. Onlardan biri olur çıkmıştır. Hastalığın adına gelince, buna ölümcül "can sıkıntısı" denir.
Sayfa 268Kitabı okudu