Bugün şöyle bir söze rastladım
"El itini övüyorken, siz aslanda kusur arıyorsunuz."
Bundan sonra kullanırım ben bu sözü...
Bugün, bir kişisel gelişim uzmanı ve yazarın paylaşımına denk geldim ve üstüne şu an okuduğum kitapta da(madam bovary) bu konuyla ilgili bir düşünceye rastladım.
Ve şiddetli bir şekilde şu an bu yazıyı yazma gereği duydum.
Düşünce ise şu: Roman okumak gereksiz gibi bir düşünce söz konusu. Bilimsel, gerçekçi, gerçekleri görmeye iten kitaplar
Yazarın Notu
En güzel yazıyı bir kalp yazar ve en güzel dokunuş bir kalbin diğer kalbe rastlamasıdır. Ben bugün sana rastladım. Belki bir sokak arasında değil ama bir kitabın sayfalarının arasında. Bu çok daha güzel bir rastlantı olabilir. Belki bir gün bir sokak arasında da rastlarız. Hiç görmemiş olsak da birbirimizi o gün kalplerimiz tanır içimizde açan çiçekleri…
Sayfa 199Kitabı okudu
Yaban lalelerine rastladım bugün yürüdüğüm çağıllarda, bana mosmor gülümsediler. İnsanlar öyle saf ve renkli değildi.
O iyi insanlar, o güzel atlara binip gittiler…
Sinema sanatçısı Münir Özkul anlatıyordu:
“Mühendislik Fakültesindeyken okula yakın bir yerde bir matbaacı arkadaşım vardı. Kendi cebinden kitaplar basar, insanlar okusun diye uğraşırdı. Bugün gelirken ona rastladım. İşleri bozulmuş, kapatmak zorunda kalacakmış matbaayı..”
Hani o eskilerden can alıcı sahne var ya, Münir abimiz “Sen değil, ben büyüğüm ben!”, der. İşte yine o sahnelerden birinde gün bitiminde herkese yevmiyeler dağıtılır, fakat Münir’e 10 yevmiye verilir. Bu ve diğer sanatçıların yevmiyeleri o gece toplanır, o zor durumda olan matbaacıya verilir. O matbaacı merhum Tarık Akan’dır..
Bugün Tarık’ın vesilesiyle o matbaa halen çalışıyor ve geçtiğimiz gün 20.000 adet kitap basılıp tüm ülkedeki okul kütüphanelerine yollandı.
Dağıtılan 20.000 adet kitabın ismi ise 
Nutuk ‘tu..
Yaşar Kemal’in de söylediği gibi; “O güzel insanlar atlarına binip gittiler”..
Bugün Münir Özkul’un doğum günü anısına bunu paylaşmak istedim. Aramızdan ayrılan bu güzel yürekli sanatçılarımıza rahmetle... #15Ağustos1925🎂
Bir kitap da rastladım bugün...
Biz kötü değiliz ancak her türlü kötülüğü yapabiliriz...
Düşündürücü..!!
Neyse hayırlı geceler
Öylesine...
İçimden buraya bir şeyler yazmak geldi ama cümlelerimi toparlayamıyorum. Nereden, nasıl başlarım bilmiyorum. Kafamın içi lise yurdum kadar dağınık. İnsanı en çok söyleyemediği şeyler yorarmış, anladım. En büyük fırtınalar, sessizce kopanlarmış. Duygularımız iç kanama geçiriyor, görmüyor kimse. Yağmuru sevip ıslanmaya korkan insanlar tanıdınız mı hiç? Ben onlardan biriyim. Daha bugün şemsiye taşıdım yanımda. Oysa her bahsi geçtiğinde, yağmuru severim ben diye övünürüm. Islanmaya korkan kişi gerçekten yağmuru sevebilir mi? Daldan dala atlıyorum farkındayım. Napayım, ne karada ne havada kendine yer bulamamış bir kuşum ben. Dalları severim. Ayaklarım değince kabuklu, sert dala, karadayım derim. Aşağı bakınca yüksekte olduğumu görür, havadayım derim. Gerçek şu ki; hiçbir yere ait olamadım. Karar vermek konusunda kendimden kötüsünü tanımadım. Aldığım her karardan pişmanlık duydum. Hayatım boyunca bir şeyleri bekledim. Ben bekledikçe onlar uzaklaştı. Fizikte "ışık yılı" teorisine "hayal yılı" ile karşılık verdim. Bazı anılara kaç hayal yılı uzakta olduğumu hesapladım. Sonucu bulmak üzereyken formüllerin ve işlemlerin yazılı olduğu tüm kağıtları yaktım. Ben sonuçların adamı değilim. Atamadığım her adım için senelerce koşmak zorunda kaldım. Bir koşumda kalbim dayanmadı, yığıldım. Üstünde adımın yazılı olduğu bir mezar taşına rastladım. Kendimi en çok orada beğendim. Bazı sabahların mucize getireceklerine inandım. Önümüzdeki ilk sabaha bir mucize sığar mı?
(Bazı yazıların yarım kalması gerekir, en azından bir sonları olmamalıdır. Bazı duygular gibi...)
Hayırlı Geceler.
Bugün okuduğum kitabın bir satırında rastladım adına
Ne büyük ihanet yanında adım yoktu.
