Sosyolojik bir tespit:
Taaa çocukluktan beri şımarır endişesiyle o kadar sevilmemişiz ki biri bizi sevdiğinde iyice yabanileşiyoruz. Yok yav ne alaka, ben mi? diye afallayıp şaşakalıyoruz. Yok yok ben değil kesin komşunun oğlu, kızıdır 😄 Bünye alışkın değil, temiz hava çarpar gibi çarpıyor ruhumuza sevgi. Sonra da gelsin türlü anlaşmazlıklar, güzel ilişkileri, arkadaşlıkları ıskalamalar...
Not: Neyse efendim sabah namazına uyanıp da sıcaktan dili damağı kuruduğu için -terasta, Allah'ı zikreden martılar eşliğinde- sabahın bu saatinde şeftali yiyen ve bu aforizmaları yazan o güzel, yurdum insanı benim.😂
Bünye alışkın değil tabi.
Bir insan sadece insan olarak dikkate alınır ve değerlendirilir, ürkütücü bir deneyim bu.
İnsanlar neden böyle, değer vermeye gelmiyorlar bünye alışkın değil galiba...
Bünye alışkın değil dokunuyor :))
"Öylesine nadir mutlu oluyorum ki, ne zaman kendimi mutlu hissetsem ağlamaya başlarım."
Neyse güzel hayaller kurmayalım
Gerçek olur falan bünye alışkın değil.
Lan bir gün mutlu olacam diye korkuyorum
Hayır şimdi bünye alışkın değil
Hasta felan olurum
lan bir gün mutlu olucam diye çok korkuyorum hayır şimdi bünye alışkın değil hasta falan olurum.
Seviyorum seni dedi;
Anam bir gülesim geldi...
Tövbe yarabbi bünye alışkın değil tabi.
😅😅😅