bir fikir öne sürdüğümde annem ve babam:
çebutıkin: Hadi canım sende!
tuzenbah: Saçmalığın daniskası.
Keşke Sen Hiç Gitmeseydin…
Senin hatıralarını öyle güzel bir yerde saklıyorum ki canım babam, hiç zarar görmesinler diye kendi kendime sürekli seni ve seninle yaşadıklarımızı anlatıyorum. Seninle gittiğimiz tiyatroları, okuduğumuz kitapları, izlediğimiz filmleri, oynadığımız maçları… Sen bu dünyadan gitmeden önce birlikte ne yaptıysak her şeyi tek tek hatırlatıyorum kendime… Hiç bıkmadan anlatıp duruyorum tüm yaptıklarımızı…En güzeli de, beni ne kadar çok sevdiğini hatırlatmak oluyor kendime… Küçükken her gece üzerimi örttükten sonra beni çok sevdiğini söyleyip giderdin ya, hep o anı hatırlatıyorum kendime. Bu kadar erken gideceğini bilseydim ortaokuldayken de lisedeyken de hep üzerimi örttürürdüm sana diyorum. Kısacası seni çok özlüyorum canım babam. Seni çok seviyorum. benim bir tanecik aslan babam…
babacım
”Bana hakkını helal et baba. Ellerinden yüzünden doya doya öpmeyi çok ama çok isterdim.” ”Ben hep senin yanında mutluydum baba, bak yine senin kabrinin başında buluyorum huzuru, seninle konuştukça içim rahatlıyor.” ”Seni bir daha görememek acı verse de bana, elimi uzatıp tutamasan da her daim kalbimdesin canım babam.”
-Bana gerçeği söyle ,canım acıyacak mı ?
+Hiç acımayacak .
-Ama yüreğimi yemeyeceksin değil mi ?
+Yiyeceğim ama hafiften ,bir bulutu çiğnermiş gibi .
-Ya bir gün babam yüreğimin filmini çektirirse ?
+Kimse bir şey keşfetmeyecek ,çünkü zamanla tıpatıp önceki yüreğinin biçiminde bir yürek olacağım.”
"Bırak canım" dedi babam, "insanın her şeyden önce yaptığı şeyden zevk alması lazım. Artık çocuk değil. Ne istediğini biliyor artık;bundan sonra değişmesi zayıf ihtimal; hayatta kendisini neyin mutlu edeceğini anlayabilecek durumda." Babamın sözlerinin bahşettiği özgürlük sayesinde hayatta mutlu veya mutsuz olacağım belli olmuştu; ama o gece bu sözler beni epey üzdü. Babamın umulmadık lütufları her defasında, sakalının üstündeki kırmızı yanaklarını öpmek için öteden beri öyle bir istek uyandırırdı ki içimde,
bu isteğe sırf onun hoşuna gitmez korkusuyla boyun eğmezdim...Ama babam özellikle zevklerimin artık değişmeyeceğini söylemekle, hayatımı mutlu kılacak olan şeyden söz etmekle, bana korkunç acı veren iki şüphe sokmaktaydı içime. Birincisi, ben her gün kendimi henüz el değmemiş, ancak ertesi sabah başlayacak olan hayatımın eşiğinde sayarken, hayatımın aslında başlamış olduğu, daha da önemlisi, bundan sonraki kısmının, öncekinden pek farklı olmayacağıydı.
“Seni seviyorum”u duyamadığı için, bu cümleye sağır olanımız çok. Anne baba olmak kolay; canım annem, canım babam olmak çok zor. Hem biz kimiz ki, o minicik boyumuzla alttan alalım o davranışları, o lafları? Ancak büyüyünce bakabildiğimiz bir canavar o. Sonrası da boğuşma sahnesi.
