Ana babalar çocuklarında gözlemledikleri sorunlardan yine çocuklarını sorumlu tutarlar .Oysa ana baba ve çocuk arasındaki sorunların başlangıç noktası her zaman ana babadır .Yeterli olgunluğa ulaşamamış anne ya da babalar çocukla baş edememe kaygısını yaşarlar bu kaygı çocuklukta olumsuz davranışlar ortaya çıkmadan da ana babanın çocuğa karşı korku ve hatta kızgınlık yaşamasına neden olur
Sayfa 39Kitabı okuyor
Yine haklı...
"İnsanlar neden çocuk sahibi olur? Mutlu olacaklarını sandıkları için mi? Çocuk sahibi olmak mutluluktur, öyle mi? Hayır! Çocuksuz mutlu olmayan kişi, çocukla da mutlu olamaz. Bir başka insanın sırtından mutluluk talep etmeye hakkımız yok. Mutluluk her yerdedir. Ancak her yerde mutluluğu bulan kişi bir çocukla da mutlu olabilir."
Sayfa 256
Samguk Yusa'dan Alıntılar
Wei-shu'da şöyle yazar: "İki bin yıl önce (Geleneksel tarih: M.Ö. 2333) Tangun, diğer adıyla Wanggom, Kae-song'un doğusundaki Paekju eyaletinde, şimdi Paegak-kung (modern P'yongyang) olarak adlandırılan yerde Muyop-san olarak da tanımlanan Asadal'ı kraliyet ikametgahı olarak seçti ve Kao (efsanevi Çin İmparatoru Yao) ile
Hesap kitap bilmez bazı Müslüman!
Şehadet ile duayı bir tutar!
Kardeşim der cihatçı çocuklara!
Belki kardeştirler,
Dua ile cihat yapanlar, cihatçı çocuklarla!
Ama büyük meseledir, çocuğu cihatçı yapmak!
Asıl mesele bunlarla kardeş olmak!
Çocuk aklı birkaç oyuncağa kardeş olur, arada helal lokmaya!
Asıl mesele onlarla kardeş olmak!
Büyük mesele çocuğu cihatçı yapmak!
Birkaç oyuncak, biraz helal lokmayla!
Çocukla cennete ortak olmak büyük mesele!
Cennette sonsuz oyuncağa, sonsuz lokmaya!.. Sonsuz huriye..
İnsanlar neden çocuk sahibi olur?Mutlu olacaklarını sandıkları için mi? Çocuk sahibi olmak mutluluktur öyle mi? Hayır!Çocuksuz mutlu olmayan kişi, çocukla da mutlu olamaz.Bir başka insanın sırtından mutluluk talep etmeye hakkımız yok.Mutluluk her yerdedir.Ancak her yerde mutluluğu bulan kişi bir çocukla da mutlu olabilir.
Birinin çocuklarıyla birlikte bir şey yaptığı herhangi bir durumda "Çocuklarını mutlu etmek için uğraşıyorlar işte..." derdi annem. Bu, çocuğu ebeveyne yük olarak gören, anne-babanın bu yapılan işten keyif almadığını ve alamayacağını ima eden, bu nedenle de çocuğa suçluluk duygusu yükleyen bir düşünce. O şeyi çocuk mutlu olsun diye yapmak değil, çocukla birlikte yapmaktan mutlu olmak çocuğun merkezini içine alır. Çocuğunuz doğmadan da keyif alarak yaptığınız ne varsa, şimdi çocuğu bir şekilde bu işe dahil etmek ve çocuğun doğmasıyla birlikte artık sözgelimi iki değil de "üç kişi olarak" o şeyi yapmak, aile hissini çocuğa verebilmeyi ve çocuğun da "özne" olduğunu hem ona hem kendimize duyurabilmeyi sağlar ancak.
Sayfa 198Kitabı okudu
