Gelişip dururken müstakil çocukluğumuz derme çatma yetişkinliğimizin ortasında! – ölümün kucağına sürükleniyoruz emekleyen düşüncelerle. Hatta en çok ölümden korkarken bile yaşamak diyoruz bu sürüklenmeye…
Sayfa 25Kitabı okudu
Dokundu...
Maviye çıkardı çocukluğumuz
Ne yana dönsek umut,
Kime tutunsak vefa,
Çaldılar ceplerimizden çocukluk ruhumuzu
Öksüz kaldı saksıda çiçek
Bedende ruh, şiirde kelime...🍃
Attila İlhan
Cehennem Çocukluğumuz...
Cehennem, acı çektiğimiz yer değildir. Cehennem, acı çektiğimizi hiç kimsenin bilmediği yerdir.
Sayfa 15Kitabı okudu
“Çocukluğumuz üzerine kâbus gibi çöreklenenler, bilinçli yıllarımızı elimizden alamayacaklar, kendi çaresizlikleri sıkıntıları, bize kendi mutluluklarımızı çok görerek, tepemize atamayacaklar.”
YKYKitabı okudu
“Kaldı işte
Çayımız bardakta
Çocukluğumuz sokaklarda
Mutluluğumuz kursağımızda
Sevdiklerimiz uzaklarda
Gülüşlerimiz fotoğraflarda”
Oysa yalnızdık dünyanın orta yerinde
Yitip giden pembe çocukluğumuz
Yine zamansız büyümüş bir kandı
Sayfa 26Kitabı okudu
Geçiverdi çocukluğumuz;
Artık bulamayacağız onu.
Sayfa 113 - Yapı Kredi Yayınları, 15. Baskı.Kitabı okudu
Çocukluğumuz…
Hani o okula ilk başladığımız zamanlar…
Öğretmen derste bize bir şeyler anlatmaya çalışırken pencereye kayan gözlerimiz ve ders vakti bomboş gözüken bahçede oynayan hayallerimiz… Teneffüs zili çaldığında kalabalığa yakalanmamak için depar atan bacaklarımız… Düştüğümüzde kanayan dizimize rağmen pes etmeyen inatçılığımız…
"Kaldı işte.
Çayımız bardakta,
Çocukluğumuz sokaklarda,
Mutluluğumuz kursağımızda,
Sevdiklerimiz uzaklarda,
Gülüşlerimiz fotoğraflarda”
🍃🍃
|• 
Nazım Hikmet Ran