"Önce sadece aklım başımdan gidiyor sanıyordum,meğer kalbim de çoktan terk etmiş beni.Tenin,sesin,varlığın büyülüyor beni güzel kadın,ölümlerden alıyor yaşama bağlıyor.Seni her öptüğünde yeniden doğuyor bu adam."
Sayfa 190Kitabı okudu
Ama sinir hastası bir anneye kızılmazdı ki. Onun etrafında hep parmak uçlarında gezilirdi. Kapılar çarpılmazdı. Alçak sesle konuşulurdu. Hiddet zamanla içimde utanca dönüştü. Kabahatini bilmeyen bir suçluydum ben. Ama sen... Sen meğer benim öfkemi ziyadesiyle hak etmişsin. Sen kafasında bizi çoktan terk etmiş bir anneymişsin.
Ben zaten öyle manken gibi ortalığa çıkmayı pek sevmem. Bütün dikkatler sizin üzerinizde oluyor, insanlar baştan aşağı, dikkatle süzüyorlar gelinle damadı. Gerçi damattan çok geline bakıyorlar Allah’tan. Bilge bütün bunlardan hiç şikâyetçi olmadı. Kızlar gösteri yapmayı seviyorlar. Bir de gelinlik vardı ki üzerinde, bütün gece o
Gregor Samsa bir sabah kötü bir rüyadan uyandığında, kendini yatağında korkunç bir böceğe dönüşmüş olarak buldu.”
Daha ilk cümlesiyle bile kitabın sonunu merak ettiren bir konu… Sayfalar ilerledikçe Gregor’un hayatına bir böcek olarak devam etmeye çalışmasına ve ailesinin, yakın çevresinin bu durum karşısındaki bocalamalarına tanık oluruz.
