5. ve son mektup
şebnem, ipek fiyongu gülüşlü, kiraz sarkacı bakışlı, sıcak leylak şurubu sesli yarim;
sensiz bu defolu evrende, kıt sonsuzluğun cefasını çekemiyorum.
rodin'in bücürük heykeli gibi gece gündüz seni düşünüyorum.
gezegenimizde hayat olduğunun en büyük kanıtı sendin şebnem...
bulutlar üstümden kesekler halinde geçiyor, toz
Abdülaziz kıranşal (bugünkü yazısı)
Unutma!
Her şey geçer, ömür de geçer, bütün tartışmalar biter, bütün gündemler değişir, bütün unvanlar, koltuklar, makamlar geride kalır, bütün telaşlar son bulur, hayat sensiz de akıp gider. Ne yaparsan yap, kimseyi razı edemezsin, muhakkak bir eksiğin bulunur. Sen Allah’ı razı etmeye bak! Çünkü O seni asla yalnız bırakmaz. Ve sakın unutma!
Üstad Sezai Karakoç hatıralarında babasının vefatıyla ilgili şunları anlatıyor:
“18 Kasım 1963. Babamın ölüm haberi, beni ta yüreğimden yaraladı. Gece vakti Yenikapı’ya koştum. Ancak denizin sonsuzluk hissi veren büyüklüğünde teselli aradım. Otuz yaşındaydım. Düşüncenin kesinleştiği yaş dönümünün tüm derinliğiyle sıkıntısını yaşadığım bir