“Ayakkabılarım olmadığı için üzülürdüm, ta ki sokakta ayakları olmayan adamı görene kadar. “
Balzac
İnsanların hayattan bitmek tükenmek bilmeyen beklentileri vardır. Ve karşılanan her beklenti yerini başka bir isteğe bırakır. Sonu gelmeyen isteklerimiz bizi tatminkâr olmayan ve yetinmeyi bilmeyen bireyler haline getirir. Bu da zorluklarla dolu
Hayata dair
Düşünüyorum da,
sanırım en büyük korkumuz olduğumuz gibi görünmek...
Yumuşacık kalbimizin fark edilmesi,
naif yönlerimizin keşfedilmesi,
cesaretsizligimizin anlaşılması,
korkularımızın paylaşılması
sanki zarar göreceğimizin en büyük işareti.
Kabuklarımızın altında
kendimizi saklamakta ne kadar da ustayız...
...Ve ne kadar güçlü
Erhan
telef oldum, uzun bir şiirde
baktım hiçbir naneye yaramıyor
yaranamıyor gönlüm bu sulara
deniz eskisi bir göl oldum
Rabindranath Tagore
Düşünüyorum da,
Sanırım en büyük korkumuz olduğumuz gibi görünmek.
Yumuşacık kalbimizin fark edilmesi,
Naif yönlerimizin keşfedilmesi,
Cesaretsizliğimizin anlaşılması,
Korkularımızın paylaşılması
Sanki zarar göreceğimizin en büyük işareti.
Kabuklarımızın altında kendimizi saklamakta ne kadar da ustayız
Ve ne kadar güçlü korunuyoruz,
Solgun bir güzdür artık avuçlarım.
Her sıktığım yumruk,
eski bir hıncın tırnak izini bırakıyor.
Eskisi gibi canım yanmıyor.
Bir savaş yaşandı bakışlarımızda.
Susturduk tüm çocukları.
Oysa onlar bizi ölümsüz sanmıştı.
Tanrım!
Ne büyük ölüm.
Şehirli bir hüzündür artık adım.
Kimliksiz bir yüz
gezdiriyorum sokaklarda.
Ve yaşamak büyük kabahat.
Bir devrim şiiri gibi...
Yankısı ötelerden duyulan,
bir acıyım artık.
Bir deniz geçti aramızdan.
Ben o gün boğuldum.
Oysa martılar,
şair demişlerdi bana.
Tanrım!
Ne büyük iftira.
Seçil Oğuz
Nasıl bir zamandayız bilemiyorum. İnsanlar eskisi kadar samimi gelmiyor. Sahtekarlıklar karaktersizlikler duygusuzluklar diz boyu. Yorgunluğumun soğuk nefesini ensemde hissediyorum. Gökyüzü hiç açmayacak bir karanlığa gömülmüş sanki. Bulutlar yağmur damlalarına tutunmak için gözyaşı dökmekte. Ben deniz üzerindeki ufak bir tekne sen ise denizin dibindeki görünmeyen cennet, o kadar uzağız birbirimize. Derinlerin mavisinin gizlediği güzelliğini görmek için daha ne kadar yutkunmam gerekir.
John Ronald Reuel Tolkien (3 Ocak 1892 - 2 Eylül 1973)
1925 yazında J.R.R. Tolkien, karısı Edith ve oğulları John (sekiz yaşlarında), Michael (beş yaşlarında) ve Christopher (daha bir yaşını doldurmamış), Yorkshire kıyısında, hâlâ sevilen bir turistik kasaba olan Filey’e tatile gittiler. Bu, Tolkien’in Oxford’a, Rawlinson ve Bosworth Profesörü olarak atanmasını kutlamak için çıktıkları
Sayfa 7 - İthaki Yayınları - GİRİŞKitabı okudu
