Nerde kendini bilmez çocuklar?
Bir sabah öylece çekip gittiler
Çınladı alkışlar kör sokaklarda
Yankısı kime kaldı?
Acının surlarında ateşler yaktık.
Vuruldu şehirler soluksuz kaldık.
Kendine çekildi bütün zamanlar.
Gölgeler orda kaldı.
Deniz koydum adını.
Kederi bende kaldı,
Uzak köyler kurdum birbirine,
Denizine aldandım.
Çılgın zamanlarda yaşamak bize düştü.
Ölümün acımasızlığı her zamankinden beter,
Gidenler, gelenler, düşenler,
Ah zamanın sonsuzluğunu anlamayanlar,
Düştük yola, güzel şeyler bulmak umuduyla,
Işıklarıyla büyük şehirler yol oldu bize,
İz sürdük yalnızlığa.