Yola “Anlıyorum bu işlerden” diye çıkar insan. Yürüdükçe “Anladığım gibi değilmiş” der. Bir yere gelir ve anlar ki: “Anlatıldığı gibi de değilmiş”
“Anlaşılacak gibi değilmiş” durağını geçip yola düşer tekrar ve bir de bakar ki; bu işler “Anlatılacak gibi değilmiş” 
Serdar Tuncer
1. BÖLÜM
SAİD NURSÎ, NUR RİSALELERİ VE İLİM
1.1. SAİD NURSÎ’NİN TAHSİL HAYATI
Risale-i Nur müellifinin tahsil hayatı üç aydan başka mevcut olmadığı halde
(...)10
Evet o zât (Said Nursî) daha hal-i sabavette iken ve hiç tahsil yapmadan
zevahiri kurtarmak üzere üç aylık bir tahsil müddeti içinde ulûm-u evvelîn ve âhîrine
ve ledünniyat ve
Ne doğan güne hükmüm geçer,
Ne halden anlayan bulunur;
Ah aklımdan ölümüm geçer;
Sonra bu kuş, bu bahçe, bu nur.
Ve gönül Tanrısına der ki:
- Pervam yok verdiğin elemden;
Her mihnet kabulüm, yeter ki
Gün eksilmesin penceremden
Cahit Sıtkı Tarancı
KUTUP YILDIZI
O korku vardı hep çıkılan yolda
O korkusuzluk vardı
Suyun su olduğu günden beri akardı
Biri can verip aydınlatır
Diğeri boğar ve yakardı
Yaşamın her dönüm noktasında
Hayatı boyunca "Köklerinizden kopun, her şeyi reddedin" diyen Nietzsche'nin doğduğu yer ile, öldüğü yer arasında 30 metre mesafe vardır. İlginçtir, hayatı boyunca bir seyyah gibi ülke ülke gezip, hiçbir şeyin özgürlüğüne zincir vuramayacağını düşünen bir adamın, başladığı yere geri dönmesi. Nietzsche'ye göre kalp ve duygu dediğimiz şey, zihnin zayıf tarafıydı bu yüzden "Sert ve acımasız olup, acıma hissini unutun. Çünkü kötülük insanın en büyük gücüdür." diyen ve merhameti gülünç bulan bir adamdı Nietzsche. Fakat bir sabah Turin'deki otelinden çıktığı sırada kırbaçlanan bir atı gördüğünde merhametine yenik düşmüş ve atın boynuna sarılıp attan ağlayarak özür dilemişti. At'ın gözlerinin içine baktı. Bazı kaynaklar bu esnada Nietzsche'nin, "Anne ben bir aptalım." diye mırıldandığını yazar. Ardından Nietzsche, bilincini yitirdi ve zihni sonsuza kadar sürecek bir değişime uğradı. Nietzsche, bir daha hiç eskisi gibi olmadı. 10 yıl boyunca akıl hastanesinde, kimse ile tek kelime etmeden yaşadı ve hayatını kaybetti. Yazıyı Nietzsche'nin en sevdiğim cümlesi ile bitirmek istiyorum. Nietzsche der ki; "Yaşamak, acı çekmektir. Hayatta kalmak ise, bu acıda bir anlam bulmaktır."
Mustafa Kemal Atatürk'ün Söylediği 75 Söz | Atatürk Sözleri ve Anlamları
Cumhuriyetimizin kurucusu, başöğretmenimiz Mustafa Kemal Atatürk, yaşam şekli ve üstlendiği görevleri gereği çok yönlü bir liderdi. Verdiği demeçler, söylediği sözler, aktardıkları ve daha nicesi hayatın her alanında önemli tavsiye, fikirler ve sözleri içeriyor. Spor,
Emrah der ki can bülbülüm kafeste
Benim arzuhalim bildirin dosta
Kendim gurbet elde gönlüm sılada
Gitmiyor kervanım kış mıdır nedir
kafka der ki
olmuyorsa olmasın
ama oluyormuş gibi olmasın
belirsizlik berbat bir şeydir
Kafka der ki;
Olmuyorsa olmasın ama
oluyormuş gibi olmasın.
"Vazgeç ki bulasın, der Attar. Neyi arzu ediyorsan, ona kavuşmak için ondan vazgeçmen gerekiyor; varlık için yokluğu kabullenmen, elde etmek için elindekileri rızan ile vermen gerekiyor. Diyeti var her şeyin, istiyorsan ödemek zorundasın; neye kavuşacaksan, vazgeçerek ödüyorsun..."
Yatırıldığı akıl hastanesinde ölü olduğuna inanan, bu nedenle de yemek yemeyen ve hiç bir yaşamsal faaliyete katılmayan bir akıl hastası, tüm uzman psikiyatristlerce girişilen her çabaya rağmen, ölü olmadığı konusunda bir türlü ikna edilememiş. Hastanın bu kararından vazgeçmeyeceğini anlayan ve tedavisini üstlenen psikiyatristlerden biri, sonunda hastaya, ölülerin vücudunun kanayıp kanamayacağına dair bir soru yöneltir. Hasta "tabii ki kanamaz, çünkü, ölülerin tüm hayat fonksiyonları durmuştur" der. Bunun üzerine psikiyatrist, küçük bir iğne alıp hastanın parmağına batırır. Bir müddet şaşkınlıkla parmağına bakan ve kanadığını gören hastanın tepkisi ilginçtir:
"Lanet olsun! Ölüler de kanarmış.
Abraham Maslow
İbni sina ;hiç kimse görmek istemeyen biri kadar kör olamaz.
Yine birgün analım, teneşire konulunca bize diyecekler ki:
'O kuvvetli bedenine ne oldu, ne kadar zayıfsın! Hani konuşan dillerin, ne kadar sessizsin! O arkadaşların nerede, ne kadar yalnızsın!'
Yine bir gün gelir, tabut üzerinde çaresizce şöyle figân ederiz:
'Ey kardeşlerim! Ey ailem! Ey naaşımı taşıyanlar! Dünya hayatı beni aldattığı gibi sizi de aldatmasın! Benimle oynadığı gibi sizinle de oynamasın!'
Yine bir gün gelir, kabre konuluruz da kabir şöyle der:
'Ben karanlıklar eviyim, ben kimsesizlik yurduyum. Sen, benim bu vasıflarımı unutmuştun, şimdi hatırla!'