İncelememin kitaptan ziyade Didem Madak'ı içerdiğini belirtmek isterim.
Didem Madak; 40 yıllık ömründe yazdıklarıyla bir hüzün bulutu gibi üzerimizden geçip, mutsuzlukların elinden tutup, izlerini takibe sürükleyen şair. Sen ruhunun dağılışını kalbinin bir plak gibi çevrilmesiyle simgelemişsin, kimse bilmiyor seni ama herkes biliyor. "Siz aşktan n'anlarsınız bayım" dizelerin dillerde ama kimse bilmiyor ruhunun kanaya kanaya o dizeleri yazıya döktüğünü, kimse bilmiyor kendisine annesizlikten şair olmuş dendiğini. Sen canının "ölüsünü şiirle yıkamış" bir kadınsın onu ne zaman özlesen bir şiir yazmışsın. Senden daha çok var sanmışsın, sen dizelerini noktalayınca olmadığını anlamayı bize bırakmışsın.Acılarını nahif 'ah' larıyla dillendirmiş her bir 'ah'ına hüzünlü bir kalp çarpıntısı çalmışsın. 13 yaşındaki acını, 3 yaşındaki kızına "cehaletimden şair oldum, annesizlikten. Sen sakın şair olma" diyerek teslim ettin. Kızına mektubunda, bir sonbahar ağacı gibi hissettiğini yazmışsın, dökülen her yaprağınla bir 'ah' dökülmüş dilinden, her dizenle derin bir 'ah' çektirmişsin bizlere. Füsunlarına doyamadan gittin bu dünyadan 'ah'ların şairi, şiirlerine doyuramadan bıraktın bizleri.
"Ama yazgısını yaldızlı çokomel kağıtları gibi
Tırnaklarıyla düzeltemiyor insan" değil mi?
