Bu kitap onu hiç okumayacak olan Özgecan Aslan, Münevver Karabulut, Şule Çet, Ayşe Paşalı, Güldünya Tören, Ceren Özdemir, Dilek Kaya ve Emine Bulut’a adanmıştır.
Annesinin hüküm giymesi sebebiyle hapishanede doğup büyüyen Hayat sonunda özgürlüğünü elde eder ve bir avukat olarak yepyeni bir hayata yelken açar. Ancak geçmiş dediğimiz şeyin bir gölge misali sahibini asla bırakmayacağından habersizdir.
Kendini bulduğu aşk üçgeni içerisinde vereceği kararlara parelel geçmişiyle yüzleşecek ve annesi Kader’in izinden gidip gitmeyeceği, onun izinden istemeyerek de olsa gitmiş, daha doğrusu buna mecbur bırakılmış diğer mahkûm kadınların yaşam öyküleri neticesinde şekillenecektir.
Yedisine gelince okula gönderilmemek, dokuzunda dağlarda çobanlık yaparken akrabanın tecavüzüne uğramak, on ikisinde yetmiş yaşında birisine üçüncü eş olmak, kuma olmak, on üçünde anne olmak, kendi gibi talihsiz kız çocukları doğurduğu için aşağılanmak... İtilmek, kakılmak, erkek arkadaşı tarafından katledilmek. Parçalanıp valize konulmak, reddettiği patronu tarafından camdan atılmak, dövülmek, sövülmek, yaftalanmak, satılmak, töre cinayetine kurban gitmek, yüzüne kezzap atılmak... Çocuğunun gözleri önünde boğazı kesilerek öldürülmek...
İşte Türkiye’de kadın olmak.
Erkeklerin hayatları içine hapsolmuş tüm kadınların bir gün serbest kalması dileğiyle...
Hayatın Kadınları 
Pınar Cumalı
Kitabı okurken birkaç nokta beni çok üzdü. Bunlardan en önemlisi 1800’lü yıllardan beri hiç mi değiştiremedik düşüncelerimizi? Hiç mi ilerleyemedik? Neden hep kadınlar göz önünde ve kurban oluyor? Hırçın ve kıskanç bir kız olan Zehra’yı bu durumdan kurtarmanın en iyi yolu evlilik olacağını düşünen babası Zehra ve Suphi’nin evliliğine ortam hazırlar ve amacına ulaşır. Çok mesut evlilik sürmelerine rağmen bir süre sonra işler istenilenden çok uzaklaşır. Hırsların, kıskançlıkların aşk sanıldığı bu kitapta, bir adam için kendilerini kurban etmiş kadınlar görüyoruz. Günümüzde de süregelen olayların görülmesi beni daha da etkiledi. 
Zehra
