Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.36.38
Nazlı Akın
Nazlı Akın
@dinginokur
“Çarparken hızlanarak vururdu bizi kendi kalbimiz.”
Rilke
Seslendirme Oyuncusu
Tiyatro
İstanbul
İstanbul, 5 Haziran 1975
200 okur puanı
Şubat 2019 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitaplar
Okuma Hedefleri
Gizli Özne'ye dün öğleden sonra başlayıp bu sabah bitirdim. Öyle kolay kolay elinizden bırakabileceğiniz bir kitap değil. Bittiğinde de bitmiş olmuyor. Aynı duyguları İyi Aile Yoktur'da da hissetmiştim. Kitap kulübümüzde #iyiaileyoktur konuşmaya devam ediyoruz, bir toplantı yetmedi. Yazarın yirmili yaşlarda kaleme aldığı roman , hikâye kahramanı Bihter gibi , kendi duvarlarınızdaki el izlerini fark etmenize neden oluyor. Çocukluk güçlü bir damga. Eğer hoşunuza gitmiyorsa silerek çıkmıyor. İçinden geçmek, yüzleşmek, anlamak gerekiyor.
Bir insanı anlamak , sevmek, ilişki kurmak için mutlaka çocukluğuna uğrayın. Hikaye orada başladı. Baştan sona okunmamış hikaye nasıl anlaşılır? Çocukluğunu okuyun insanların. Yaralarını fark edin. En hassas noktası sizinki gibi çocukluğu olanlar, konuşmadan anlaşır, sessizlikte buluşurlar. Okuyarak hikayelerde kendimizi buluruz. En kutsal yanı da bu; kendimizle defalarca karşılaşmak. Gözyaşı, kahkaha, hüzün, acı, delilik, küskünlük , hangi duygu gelirse gelsin içinden geçerken , ruhumuzdaki bilgeye adım adım yaklaşıyoruz.
En uzak yerdeki en ulaşılmaz parçasına âşık olmuştu kadın. O, katil miydi, şefkatli bir âşık mı? Cellât, seni hemen öldüren midir? Seni bir ömrün içinde yavaşça öldüren de cellâdın değil midir? Bilerek, isteyerek peşinden gittiğin aşk, seni bir şekilde öldürür. Karanlığını, öfkeni, nefretini öldürür. Benliğini yeniden yazar. “Benim” dediğin; kendin sandığın “kimliği” öldürür. Aşkın en büyülü tarafı da bu değil midir? Ölmeye gönüllü olmak.
Kör bir kurşundur “aşk”. Hedef aldığı kalp , ya boyun eğer , ya acı çeker.
Bir gecede bitirdiğim “kabuk adam” kör kuyularıma doğru bir yolculuğa çıkardı beni. Işığın çağrısını duyabilen herkes gibi, “karanlığımı” nasıl dışladığımı, “kadınlık” denen kavramın altında nasıl çırpındığımı, gizli kimliklerimi elimin tersiyle nasıl ittiğimi yeniden fark ettim.
Başlaması muhtemel bir aşktan ölesiye korktunuz mu hiç? Kaçmak ya da kalmak…
Her büyük aşk “aşığı” dönüştürür.
Bu nedenle ateşe benzer “aşk”. Değişmek istemeyen, kontrol edemediği şeye boyun eğmeyen insan aşka düşünce dönüşür.
Murakami'nin samimiyetini seviyorum. Cinselliği hayatın içinde eritirken , ölümü yaşama dahil edişi , okuru mistik bir yolculuğa sürüklüyor. Kadınların zihninde bir büyücü gibi geziniyor, kalbini okuyor; en karanlık yanlarını süslemeden anlatırken büyük bir ustalıkla okuyucuyu hikayenin içine çekiyor. Yaşam olduğu gibi güzel. Doğum ve ölüm ikiz kardeş. Biz hayatın anlamını ararken aslında ölümü anlamaya çalışıyoruz. Acıların gerçek sebebi ruhun sınavları sevmesi. Verilen sınavlar kutlamaya dönüşürken, büyümenin, hevesleri huzura dönüştürmesine şahit oluyoruz. Ilık bir rüzgar çıkıyor , yüzümüzü okşuyor, hayat bildiği gibi akıyor. Önünden çekiliyoruz.
Okur Takip Önerileri
Kalbin kilitlerini bazen bir şarkı, bazen içten bir gülümseme, bazen bir kitap açıyor. Kendiliğinden düşen bir yara kabuğu gibi, ağrısız. Ben de bu aralar daha çok gülüyorum, şarkı dinliyorum ve deli gibi psikoloji kitapları okuyorum. İçsel çocuğu himayeme aldım, yeniden büyütüyorum. Beni derinden etkileyen bir kitap oldu:
“Beden asla yalan söylemez- Alice Miller”
Yazar, fiziksel istismar gören, sevgi ve ilgiden yoksun büyütülen, aile içi şiddete maruz kalan çocukların, klasik terapi yöntemleriyle tedavi edilmesinin büyük bir yıkıma yol açtığını örneklerle anlatıyor. Ebeveynlerini zorla sevmeye, affetmeye mahkûm edilmiş çocukların, yetişkinlik dönemlerinde karşılaştığı hastalıkları, kronik depresyonu; büyük yazarların hikâyeleri üstünden de anlatmış.
Suistimal edilmiş çocukların, sahip olmadıkları duygulara sahipmiş gibi yaptığı bir ilişkinin , zoraki minnetin; bedende saklı bilgiyle çelişerek bir yalancılık ruhu yarattığını ve bunun nesilden nesile aktarılışını öyle güzel anlatmış ki. Aynı ekolün temsilcisi Nihan Kaya da, “iyi aile yoktur” isimli kitabında, tam da ciğerimde hissettiklerimi kısa bir cümleye sığdırmış.
“Güçlü psikoloji, içimizdeki çocuğun güçlü olduğu psikolojidir.”
Yakında yayınlanacak olan kitabım, "Kalbe Eşlik Eden Adımlar", spiritüel yazılarım ve şiirlerimden oluşsa da; bütünlüğü, büyüme denen sancılı süreçten geliyor. İçsel çocuğu duymak, dinlemek, anlamak, kişisel yolculuğumun en kutsal bölümü. İçimdeki küçük kızı çok seviyorum.
Yaralandıktan sonra bir kurt köpeği tarafından kurtarılan, evin tavan arasında yaşamaya başlayıp, aileye dahil olan yaban ördeği, benim için oyunun can damarıydı. İbsen, oyunun başından itibaren #13 sayısına gönderme yaparak okuyucuyu huzursuz ediyor. İçimize, kötü bir şeyler olacak hissini yerleştiriyor ve oyunun sonunda bir trajedi yaşanıyor. Çağdaşları arasında en iyi oyun yazarlarından biri olarak kabul edilen İbsen, yarattığı yaralı karakterlerle bugüne ayna tutuyor. Kişisel cehennemini yaşayarak ısrarla orada kalmaya devam eden insanların hikayesi bugün de çok tanıdık. Hakikat, çoğu insanın dokunmadan yaşadığı kapalı bir kutuda saklı. Kimi toprağa gömmüş, kimi açmaya hazırlanıyor, kimi de açmış ama acı çekerek kabule yanaşmıyor. Yalanlarla yaşamak ne kadar kolay. Kim olduğumuz gerçeğini kabul etmekse kolay sayılmaz. Olsaydı, kurtarılmayı beklemezdik, kendimizi kurtarırdık.
"Anne babalarımızın ruhları bizim içimizde yaşamakla kalmıyor, bunun yanı sıra öldü sayılan her türlü inanç ve düşünce de yeniden ortaya çıkıyor. Bunlar içimizde uykuya yatmış gibi, varlıklarından haberdar bile değiliz ama yine de onlardan kurtulamıyoruz."
"Yaralanınca yaban ördekleri hep böyle yapar. Güçleri yettiğince derine dalarlar. Dipte yosun, çamur, ne varsa dişleriyle sımsıkı sarılırlar. Sonra bir daha yukarı çıkamazlar. "
Hepimizin hayatı eşsiz bir roman olabilir. Bence önemli olan romanın okuyan kişiye ne kattığı. Psikiyatrist bir yazarın çok etkilendiği hastası Kenan'ın hikayesi, ruhumda derin izler bıraktı. Geç gelen bir iyileşme öyküsü bu , hayatın hepimize nasıl güzel öğretmenlik ettiğini anlatıyor. Aynı zamanda kader demeyi seçtiğimiz, ellerimizle ördüğümüz hırkanın ipinin bile bilinç dışında gizli olduğunu gösteriyor. Çocukluğundan kaçamazsın, eğer yaralıysa, sesini duyurmak için neler neler yaptırır sana. Kader denen hırkayı içsel çocuğun elleriyle örmeye başladığını , ondan devralan yetişkinin elinin aynı el olduğunu hatırlamak zorundayız. Çocukluk travmalarını kaşımak değil anlamak boynumuzun borcu.
Her ebeveynin bir hikayesi var. Ve onların ebeveynlerinin de bir hikâyesi var.
Beğensek de beğenmesek de ana babalarımıza "akılla" değil "kalp" gözüyle bakabilmenin içsel barışa götüren yolu açtığını biliyorum. Kendiliğinden gelen kabulle oluşan teslimiyet en değerlisi. "Kral Kaybederse" aldı kalbimin önüne fırlattı beni. Ne iyi etti. Ben o kapının gönüllü hizmetçisiyim artık.
Modern dünyanın oyunlarına ve oyuncaklarına av olmaktansa ormanda kendi krallığını kurar Doppler. Kırsala kaçma sevdamın altını kazıdı bu kitap; içinden "yüzleşme" çıktı. Ne demek mi istiyorum? Size alıntılarla anlatmaya çalışacağım. "Yine akıllı olmaya çalıştım. Kendi kendimeyken bile, akıllı olmamaya karar vermişken bile akıllıyım. Bu bir hastalık." "Bir daha asla fatura ödemeyeceğim. Takastan, hırsızlıktan ve ormandan geçineceğim. Ben ölünce de orman benden geçinecek. Anlaşma böyle." "Benim için televizyon izlemek, insanları neden sevmediğim konusunda bir kaynak kitap okumak gibi. Televizyon içimizdeki bütün iğrençliklerin özü." "Ne pahasına olursa olsun sıkılmak istemiyoruz ancak ben , sıkılmaktan hoşlandığımı fark ettim. Sıkıntının hakkı yeniliyor." 120 sayfalık dev eser Doppler' i okurken anladım ki nereye gidersem gideyim, kendimle karşı karşıya kalacağım. Kendimden kaçarken mutlaka insanlara yakalanacağım... İyi bir kitapla yaşadığım doyumu hiçbir insana ve geyik yavrusuna değişmem.
Son zamanlarda okuduğum en umutsuz kitaptı. İçeriden göçmek, iki tek atmak, üst üste sigara içmek, kendini jiletlemek, sarhoş gezmek, varlığından nefret etmek isteyenlere güçlü nedenler veriyor. Yaşamaktan bezmek için ideal bir kitap. Acı kazanında boğulurken bir kupa kahveyle teselli bulanlara gelsin.
Karma Sanskritçe kri kelimesinden gelir, “yapmak” demektir, bütün fiilleri kapsar. Karma ektiğini biçme anlamında ele alındığında “ekme” kısmını, kaderse “biçme”, “sonuç”, “meyve” kısmını temsil eder. Sadece fiziki eylemlerimiz değil, sözlerimiz ve düşüncelerimiz de fiildir.
Düşüncelerimizden ve sözlerimizden sorumlu olduğumuzu idrak ettiğimizde
Hayatlarımız bazen tıkanır. Farkındalığı yüksek olanlar, nedenlerle yüzleşir, yolu açar, yürümeye devam eder. Yazarın hayatından yansıyanlar, okurun yaşamına rehberlik edebiliyor. Benim için de öyle oldu. Coelho'nun eski kitaplarını çok seviyorum. Piedra Irmağı'nın Kıyısında Oturdum Ağladım beni en çok etkileyen kitabıdır.
Elif'i yeniden okumam gerektiğini fısıldayan sese teşekkür ederim.
Reenkarnasyona ilgi duyanlar için ayrı bir yeri olacağını düşünüyorum.
"Rutin, mutsuzluğun bir başka ismi. Mutsuzum, öyleyse varım, diyorsun. Başka insanlar da varlıklarını dertleriyle tarif eder, hiç durmadan, saplantılı bir şekilde çocukları, eşleri, okulları, işleri, dostlarıyla olan sorunlarını anlatırlar. Bir an olsun durup, ben varım diye düşünmezler."
"Konforlu hayatından çık ve kendi krallığını ara."
"Öğrendiklerimi özümseyememin sebebi onları anlamıyor olmam. Fakat anladığım zaman ruhum huzura kavuşacak."
#paulocoelho #elif #okumakiptiladır #okur #kitapönerisi #kitapvekahve #kahvevekitap #kitapkurdu #kitapalıntıları #kitapyorum #kitaplar #neokudum #okudumbitti
