Kara Kitap, kendi şahsına münhasır bir eser. Pamuk'un bitirdiğim ilk kitabı. Güzel mi güzel, sıkıcı mı evet sıkıcı, okumaya değer mi, değer.
Galip tek başına romanı sırtlanmış bir kahraman, - tabiri caizse kendilerini hiç görmediğimiz- ama Galip'in hissettikleri, hatırladıkları ve düşündükleri ile yakından tanıdığımız iki karakter daha var Celal ve Rüya. İşin içinde gizem var, İstanbul var, seksenler Türkiye'si var, eleştiri var gözlem var, emek var.
Şu da var ki; bize ait bir kültür, millilik bilinci vardır ya hani, ona dışardan bakıldığını sezmek garip... Olsun bazen dış bir gözle kendimize bakmak göremediğimiz şeyleri görmemizi sağlar. Kitabın sonunda yer alan bibliyografya epey uzun. Doğudan batıya, batıdan doğuya geniş bir okuma izleği var. Pamuk Kara Kitabı karakterine benzeyen bir haleti ruhiye ile beş yılda bitirmiş. Sonuç, etkileyici.
Kitapta en çok Celal'in köşesinde yer alan yazıları sevdim sanırım. Yazarın kitap içinde farklı üsluplar sunması ustalığını gözler önüne seriyor. Özellikle Alaaddinin Dükkanı en sevdiğim yazıydı.
Kitabın mottosu "Kendin olmak ya da olmamak işte bütün mesele bu" diyebiliriz sevgili okuyucu, siz siz olun kendinizi bulmak için başkasının yerine geçmeyin..
