Çocuk yada Kadın gözetmeksizin uygulanan dehşet dolu, insanlık dışı kasaplığın,
Tanrı'nın emriyle yerine getirildiğini inandırmaya davet eden hiçbir otorite, hiçbir inanç veya hiçbir Din kendisini masum gösteremez.
Dogmatik inançlar ve kurumsallaşmış Kilisenin insana ve topluma verdiği zararları cesurca eleştirmiştir.
İnsan aklı ve doğa Tanrı'nın gerçek Kitabıdır.
Lan oglum neyin kafasini yasiyon Kuran'da yaziyo
İşte inançla ilgili felsefi akımlar:
1. İslamcılık: İslam dinine dayalı bir politik ve toplumsal düşünce akımıdır. İslamcılar, İslam'ın toplumsal, siyasi ve hukuki ilkelerini modern toplumla uyumlu hale getirmeye çalışırlar.
2. Teizm: Tanrı'nın var olduğunu ve evrenin ve insan yaşamının bir yaratıcı tarafından şekillendirildiğine inanır.
3. Ateizm: Tanrı'nın var olmadığını veya en azından tanrı inancının akla uygun bir temeli olmadığını savunan bir felsefi ve düşünsel duruştur.
4. Agnostisizm: Tanrı'nın varlığı veya yokluğu hakkında kesin bir bilginin mümkün olmadığına inanan bir düşünce akımıdır.
5. Panenteizm: Tanrı'nın evrenin içinde olduğunu ancak evrenle sınırlı olmadığını savunan bir inançtır.
6. Deizm: Tanrı'nın var olduğuna ancak doğa yasalarının insan müdahalesi olmaksızın işlediğine inanan bir inanç sistemidir.
7. Polytheism: Birden fazla tanrıya inanma anlamına gelir. Bu, antik Yunan, Roma ve Hint mitolojilerinde olduğu gibi çeşitli kültürlerde görülebilir.
8. Monoteizm: Bir tek tanrıya inanma anlamına gelir. Yahudilik, Hristiyanlık ve İslam gibi dinler bu kategoriye girer.
9. Pantheism: Tanrı'nın evrenin kendisi olduğunu savunan bir inanç sistemidir. Tanrı ve evren arasında ayrım yapmazlar.
10. Spiritüalizm: Ruhların, ruhsal varlıkların veya doğaüstü güçlerin varlığına inanır. Bu inanç, çeşitli dinlerin ve mistik öğretilerin bir parçası olabilir.
"Diogenes'in kaynakları arasında en makul açıklamayı yapan MÖ 1. yüzyılda yaşamış Diodotos'a göre kitap doğrudan doğruya doğa hakkında yazılmamıştır. Gerçekten Herakleitos, Miletos'lu filozoflar gibi kosmos'un şekliyle, ortaya çıkışıyla, doğa olgularıyla ve geometriyle ilgilenmemiştir. O daha çok insanın kosmos'taki yeri ve anlamıyla, ahlaki ve dinsel konularla ilgilenmiştir."
(Herakleitos/Fragmanlar, syf 21)
Tanrı'ya varma fikri doğayı incelemekle başlamış gibi geliyor bana son zamanlarda. Şu zamana kadar okuduğum filozoflar hep çevrelerini anlamlandırmaya çalışmış insanlar. Yıldızları, yer kabuğunu vb. diğer şeyleri.
Bir şekilde sonucu Tanrı'ya veya Tanrılara vardıranlar oldu. Tanrılara vardıranları aşağılayanlar da oldu. Ancak ilginçtir ki Herakleitos çevresini değil, kendini anlamlandırmaya çalışmış. Bu yüzden "kendimi keşfettim!" diyor. Yani etrafı değil "kendini." Dışına değil içine dönmüş. Bu da onu melankolik olarak adlandırmalarına sebep veriyor. İçine dönük veya bir şekilde sosyal fobisi olan insanları ben-merkez görüyorum.
[Sosyal fobisi olanlar başkalarının kendileri hakkındaki fikirlerine takmış durumdadırlar. Dışa değil içe dönüktür. Acaba şu an yanaklarım kızardı mı, hakkımda acaba ne düşünüyor bla bla. Kısacası "ben-merkez"]
Tahminim Herakleitos da ben-merkez bir insan olabilir.
Belki de Herakleitos tarihin ilk varoluşsal sancılar çekiyorum, ben bad-boyum ben şöyleyim diyen insanıdır ha? :D taman filozoflarla dalga geçiyorum gibi oluyor böyle.
Tek kişi yok ki ölümü görsün.
İşitsin sesini ölümün
Ama gerçektir ölüm ve seslidir.
Gılgamış Destanı 'ndan
Akrep burcu, karanlık ve ölüm gibi konularla birlikte anılır. Zerdüşt lükte akrebin ortaya çıkışı şöyle anlatılır: İyi ve kötüyü, ışık ve aydınlığı bünyesinde toplayan Zurvan (zıtların birliği)'ın iki oğlu olur. Biri Hür müz
Kırmızı
Doğada ziplayan bir hayvanın yarattığı ateş, o ateş ki kutsal, dualı ve anlamlı, tapınılası ve bir o kadar kırmızı
Ne zaman öğrenirsem kırmızıların hayvancasını o zaman yeminler ederim kendime bütün dinleri yakmak kaydıyla
Çılgınlar gibi inanırım insan kemiklerinin varlığına
Bu kemikler değil mi sonsuzluğun fosilleşmiş yalanları, işte ona anca