Artık yeter diye çığlık atmak istiyorum. Tam dört yıldır artık yeter lütfen!!! Dayanamıyorum artık...
Elim kolum bağlı sevdiklerimin gidişini izliyorum.
Kitaba başladım sonrasında hayatımdaki en güzel şey, canım bebeğim hastalandı, doktor 'son evrede' dese de ben uzun yıllar beraber yaşayacağımıza inanmıştım ve tam on gün önce bitanem gitti, daha sekiz yaşındaydı...
Şimdi tekrar kavuşacağımız güne kadar ormanda, yeşillikler içinde, etrafı kır çiçekleriyle çevrili, kuş sesleri içinde yatıyor canım benim. Acımın tarifi imkansız çünkü hayatımdaki en güzel şeydi, artık yok kahroluyorum...
Kitabı çok uzun bir sürede bölük pörçük okuduğum için çok koptum. Güzeldi, özellikle sonu ama ben kendimi veremediğim için aşırı beğendim diyemiyorum. Belki bir gün, daha sağlam kafayla yeniden okurum.
Sadece kitap şunu bana çok iyi aktardı; kendimi çaresiz, yalnız ve geleceği yokmuş gibi hissettiğim için kştabın sonundaki, homo sapiens için bir gelecek olmayışını çok iyi kavradım, taa içimde hissettim hatta. Çocuklar yoksa gelecek yoktur, yarınlar yoktur...
